koşullandığımız bir ilke var: "çalışmayana yemek yok." bu mentaliteye göre en çok çalışanın en fazla imkana sahip olması icap ederdi. peki, öyle mi?
paul lafargue, çalışmanın refah düzeyini yükselttiği yönündeki tutumu şiddetle eleştiriyor. ona göre; kapitalist sistemde işçi sınıfı çalıştığı oranda sefalete maruz kalır; daha çok iş talep eder, daha da yoksullaşır. proletaryanın içine düştüğü bu çarkta, üretenler ürettiklerinden faydalanamazlar; işçi dokuduğu ipekli giysilerden giyemez, imal ettiği şaraptan içemez. ücretli işçinin sefaleti iş talebini artırır, dolayısıyla üretim arttıkça artar. görünürde burjuvaziye hizmet eden bu sistem, arka planda daha fazla tüketim sahası aramaktadır. bir başka ifadeyle; kapitalizm, ürettirdiği malları tüketmeye zorlamaktadır. yapay ihtiyaçlar türetmekte, sömürge arayışlarına girmektedir.
kitap içeriğine rağmen sıkıcı değil. alabildiğine iğneleyici bir üslup var ve bu da monotonluğu kırıyor. yer yer ütopik görüşler göze çarpsa da farklı bir perspektif sağlaması açısından listeye alınmalı diye düşünüyorum.
