Ruhumda bir kurt var baba, senden bana kalan. Kaçtıkça saçlarımı kemirip duruyor, durdukça kalbimi yiyip bitiriyor. Ne oldu diyorum, neden böylesine yok oldu kadınlığım, çocukluğum… Nasıl bu kadar çaresizim, bu kurt nasıl bu kadar güçlü.. Kurtulamıyorum baba..! Bu kurt, seni öldürüyor beni öldürüyor ama o ölmüyor. O ölmedikçe işkencem uzuyor. Bitsin istiyorum, uyuyorum, uyanıyorum, başımı duvarlara vurasıya dönüyorum kendi içimde ama geçmiyor... Kafamın içine de girmiş hissediyorum. Zaten artık, bir tek orayı hissedebiliyorum.
Ruhumun çatlaklarından sızan incinmişliklerim, duygu kaybında… Yok ediyor senli güzelliklerimi. Beynimde yankılanan bir ses... Ufak tefek bir tepede son bir tebessüm kayıyor düşüncelerimden. Diğer her yerimi çürütmüş, salgına dönüştürmüş, hissizliğiyle. Sinir uçlarımı yakıyor ve ben acımı tam olarak boşaltamıyorum, öfke nöbetlerimde. Doktora gittim geçer diyor ama başka herkes o senin baban diyor. Ben biliyorum aslolanı. Bunu sen değil içimdeki o kurt yapıyor baba… Gözümü kapadığımda geliyor en çok. Senin katilin oluyorum zihnimde. Pratikte sadece kendimi öldürüyorum. Bana bunu toplum böyle uygun gördü diyerek o minicik şey yaptırıyor…
Ve ben şimdi yüreğimle ağlayamıyorum. Gözüm benden bağımsız, sıralıyor yaşlarını ardı ardına. Kurtar beni diyecek başkahramanımda yok artık. Bu kurdun beynimi tümüyle kemirmesini bekliyorum. Çünkü doktor da bilmiyor baba. Her şeyin eskisi gibi olması için bize afilli bir mucize gerekli. Bunun ilacını bulamıyorum. Beni günden güne tüketiyor, günden güne içimdeki çocuğu öldürüyorum.
Bak işte yine başladı kemirmeye. Uyumam gerek artık. Ağrı kesiciler de kesmiyor. Sebep olduğun şeyi, minicik bir kurdun bitirmesini bekliyorum baba. Duasız, fersiz...
·
230 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.