116 syf.
9/10 puan verdi
Belki biraz.
Umut...
Ne kadar da çok ihtiyacımız var bu kelimenin varlığına ve hissettirdiklerine.
Eser tiyatro türünde yazıldığı için, bu türde okumayı sevmeyenler için biraz zorlayıcı veya sıkıcı olabilir.
(Özellikle de cümle aralarındaki eylemler)
Ama yazarın kalemini, dilini sevenler yan yana gelmiş sadece iki kelimenin bile ne çok şey anlattığını biliyordur.
" Tiyatro, edebiyatın, başka bir anlatımla sözün eyleme dönüşmesidir. Ne şiirde, ne öyküde, ne romanda bulunmayan bir işlev yüklenmiştir oyuna. Bu da, oyunda anlatımın ancak eylemle olabileceği gerçeğine götürüyor bizi. Söz'ün de gide gide azaldığı bir döneme gelip durduk. İnsanların, çok konuşmaktan bıktıklarını görüyorum. Dinlemekten de. Ne yapmalıyız bu durumda? Umut’u yazmadan önce çok düşündüm bunun üzerinde. Öyle bir teknik uygulamak gerekiyordu ki, söz’le arası açılmış insanı, yeniden onunla barıştırabilelim."
Kitabı okurken sanki bir kaç insanın ya da tek kişinin sesli düşünmelerine şahit oluyormuşçasına bir hissiyat var. Kişiler arası diyalogların yanında sustuklarını belirten açıklamalar bile az sözle çok şey anlatır nitelikte. Sahne zihinde canlanıp insanı içine çekiyor ya da alıp başka düşünce diyarına götürüyor.
Alıntıları çizerken ve paylaşırken çok keyif aldım okudukça hissiyatı derinleşti.
"Nasılsınız?" deyin. Bu, sorularınızdan birisi olsun. Ne yitirirsiniz? (s. 14)
Hiç getirmiyorlar uslarına... Bir mahşer olgusunu. Donuk donuk ölüyorlar. Gördüm yığıyorlar eşyaları. Başları çevrilmiyor göğe. (s.72)
Çürüyor kişiliğiniz. Birbirinize yönelteceğiniz sorular, kişiliğinizdeki bu çürümeyi geciktirebilir. Çürüme, diş çürümesine benzetilse de, sonuç çok farklı. Çürük bir diş çekilip atılıyor. Çürümüş kişiliğinizden kurtulabiliyor musunuz? (s. 15)
Hep bir kelime var dilimin ucunda söylemek istediğim. Yapışmış kalmış orda. Düşmüyor ki..
(s. 21)
Bilincimiz de sürekli beslenmeli. Bol vitaminli kitaplarla.. (s. 38)
— Yürümek iyi geliyor bana.
— İçimde bir koşu atı. Durmadan sürüyorum.
(s. 85)
İnsan duyuyor mu yüreğinin olduğunu? (s. 74)
— Annen dün. Çocuk yarın. Biz bugünüz.
— Sonuç? — Bugün önemli de; belki, yarın.... (s. 32)
Nuri Pakdil
(Rahmetle..)
·
321 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.