Ya Kendim Olmasaydık ?
İnsanın yaş aldıkça huylarının daha da kemikleştiği dönemde değilim. Bu yazım içinde oturup atomu parçalayan biri hiç değilim. Biz insanların değişik huylarını gördüm; evvela insanların kendine has olan özellikleri hoşumuza gidiyor.. Sonra o insanlar hayatımıza dahil olunca kılık kıyafetini değiştireceğine inandığımız gibi huylarını değiştirmeye kalkıyoruz. Kafanızda, daha doğrusu gece yatağa yattığımızda hayalini kurduğumu o beyaz atlı prens/prensesi hayal dünyamızın bize verdiği büyüklükte şekillendiriyoruz . Sonra! iliklerine kadar özgürlüğü seven kısrak/aygır ları bir ev kedisi haline getirmeye çalışıyoruz. İnsanları evvela olduğu gibi kabullenmeyi(kabulleneceğine) ikna ediyoruz sonra o insanları hayalinizde ki varlığa döndürmeye çalışıyoruz.İnsanın o ikna evresiyle,sonuç evresi arasında ne geçiyor onu anlamak icin oturup dört sene psikoloji iki senede uzmanlık okumaya gerek olmasa diye düşünüyorum.
Yaşadığımız duyguları aslında bir objeye çevirmek istediğimizde,karşımıza çıkan ilk fırsatta onlara sarılıyoruz, maddeleştirmeye çalışıyoruz. Bu hisselerin neler olduğunu ,daha doğrusu duygu eksikliğimizden hislerin acemiliğini yaşıyoruz . “Madde aleminin, mana yolcusu değiliz ama maddeciyiz vesselam.”Merhamet etmek istiyoruz, ve merhamet içinde öksüz bir adamın sacını okşuyoruz, özlemek istiyoruz ve yolu size hiç düşmeyen birinin yollarını gözlüyoruz. En önemlisi aşık olmak istiyoruz ama meçhul olan biri karşınıza çıkıyor ve aşık oluyoruz. Biz insanlar duygularınızı biraz elle tutulur gözle görülür olsun istiyoruz ama sonuç ise yine elle tutulmayan gözle görülmeyen bir kalp acısıyla kalıyoruz.Sözün özü evini otel gibi kullanan adamlara perde seçtirmeye, gömlek giymemek için hoyrat bir iş seçen kadınlara gömlek ütületmenin anlamı yok. Çok daha uzun yazacaktım ama editör bir sayfalık yazmamı söyledi. Velhasıl kelam; karşılıklı oturup susmayı da başarabilileceksek buyurun oturun bayım.
Dipnot:hiç beyaz atlı prenses olur mu?
·
72 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.