Hep bir adım geriden takip ederdim hayatı.
Hicbir şeye yetişemezdim.
Yağmura yetişemezdim, kara yetişemezdim
Hiç-bir sabahın güneşine yetişemezdim.
Anneme yetişemezdim, en çok anneme yetişemezdim.
Oturur kalırdım bir bankta, yağmur gelmezdi, kar gelmezdi, annem hiç gelmezdi.
Öyle günler olurdu ki sanki yıllarca büyürdüm bir kum saatine hapsolmuş şekilde .
Ve kayardı dünya ayaklarımın altından.
Isterdim ki sevgi uğruna kopartılan bir papatya olayım.
Ve ölürken en güzel ben kokayım..
Isterdim ki yağmurun toprakla öpüştüğü nokta olayım.
Toprak değil, su değil, çamur değil, insan değil.
Bir hayat verme yolculuğu, yine de ne mutlu ona hayat değil.
Ayak seslerinin insan sesine karıştığı yerde olmak isterdim
Ya da bir çocuğun babıldama cümlelerinde öyle anlamsız ve umursamaz.
Öyle anlamda kör algıda sağır.
Cümlede sığ olmak isterdim ki bütün anlamlar zaten boşluğa çıkmaz mı insan zihninde.
Aslında sadece bu kadar yorgun olmasaydım,
Bıkmasaydım bu kadar erken beraber dönmekten dünyayla.
Bıkmasaydım insanların yüzlerindeki anlamsız merasimlerden.
Alfabeleri dağıtıp sessizliğin kollarında bulsaydım kendimi.
Boşluğu döverken şairin biri ben dövülen boşluk olsaydım.
Annemi alsaydım karşıma ve deseydim ki?
Neden sormadın bana kendinden birini daha doğururken.
Ki bütün doğumlar biraz ölüm değil miydi zaten.
Kurulmuş bir pusu, susulmuş, üşümüş bir ses degil miydi bütün o sancılar.
Deseydim ki madem doğuracaktın beni,
Neden gürültüyü duymayan bir kulak kalabalığı görmeyen bir göz olarak doğurmadın beni.
Bir esnaf lokantasının dağınıklığını örtmeye çalışan o keskin kolonya kokusu olmak zorunda mıydım burada böyle her seye uzak,
Her şeyden uzak.
Uzak.
Keskin
Yorgun
Bitik
.
Herhangi biri
·
161 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.