Zorunda değiliz. Hiç bir duygu kendiliğinden geçmez. Ağlamalı, üzülmeli, kendine gelmeli, hayata daha sağlam basmalıyız. Unutmaya kalkışırsak , yarın bir gün anksiyete olarak karşımıza çıkar. Ağlayan insan gördüğümde sadsce sarılırım ağlamasını bölmem .
Yada affetmek bizi derinden yaralayan insanları, tümüyle unutmak değil ama çoğunu unutmak, bazı yara izleri güzeldir bazılarıysa bizi biz yapar, unutursan bence derinden aldığın yarayı yine aynı yarayı alma tehlikesiyle karşı karşıya kalırsın yada ortada öylece bırakırsan sarmadan sarmalamadan, iyileştirmeye çalışmadan o yara çürümeye ve bütün vücudunu sarmaya başlar..
Yaşamaya devam edebilmek için sevmeliyiz hüznü, yarayı, mutluluğu, insanları ve hayatı.
Kitabı okumadım açıkçası merak da ettim bazen bazı cümleleri anlamak ve anlamlandırabilmek için bütününü okumalıyız, okunmadan çok yorum yapılacak bir konu değil aslında ama derin yaraları olanların da yazmadan geçemeyeceği bir konu.