Peki ya Katya'nın on altı yaşında yaşadıkları? Bu günlük Rusça tutulmuştu üstelik:
Canın acıdığındaki o hissi bilir misin? Bir zamanlar bir çocuğa âşık olmuştum ama o beni sevmemişti. Canımın yandığını
düşündüm. Fakat şimdi anlıyorum ki insanın canı, annesi gözlerinin önünde öldüğünde yanarmış. Ve kardeşi sürekli annesine doğru gelip, "Anneciğim, uyuma, uyursan donarsın," dediğinde... Annemin mezarını asla ziyaret edemeyeceğiz. O burada,
rutubetli ve karanlık sığınakta tek başına kaldı. Aynı sığınakta tuvalete gittik, uyuduk, yemek artıklarını yedik. Sanırım
beşinci ya da altıncı gündü, Kolya amca bir şekilde bir güvercin yakaladı. Onu kızartıp yedik. Annem bu kadar dayanabildi,
tahliyemizden üç gün önce öldü. Kardeşime onun ağır bir uykuya daldığını ve uyandırılmaması gerektiğini söyledim ama
sanırım her şeyi anlamıştı. Komşumuz öldüğünde ben de anlamıştım, onu yerinden kaldıramamıştık ve kokmaya başlamıştı.
Sesi tamamen kesildiğinde Kolya amca onu dışarı götürdü ve kendisi de bir tele takılıp öldü. Annem Kolya'sı için çok ağlamıştı. Babamın ölümünden sonra Kolya amca en yakınımızdı. (...) Cesetler bir hayli kötü kokuyor, her yerdeler. Kardeşimin
gözlerini annemin eşarbıyla bağladım ki cesetleri görmesin. Koşup kaçarken neredeyse birkaç kez kusacaktım. Benim annem
asla, duyuyor musunuz, asla kötü bir şey yapmadı. Kiliseye giderdi, sık sık günah çıkartırdı, ben de öyle. Kolya amca farklı
mı? Sırf annesi günah olduğunu düşünüyor diye sigarayı bile bırakmıştı. Rahip efendi orada bana annemin Tanrı'ya hizmet
edeceğini söyledi, burada olup bize annelik yaparak hizmet etmesi daha iyi değil mi? Sizin Tanrı'nıza artık inanmıyorum. Var
olsaydı biz bu kadar acı çekmezdik. Rusya'dan nefret ediyorum. Öz dayım orada yaşıyor. Bana bugün telefonda ne dediğini
biliyor musunuz? "Katya, ne var ne yok Katya? Kızım, seni anlamıyorum. Ne savaşı, ne diyorsun Katya?" Sonra bana tek
kullanımlık bir telefondan yazdı: "Katya, bana yazma. Ben ve ailem için çok tehlikeli sonuçları olabilir. Annen asla geri
dönmeyecek, kabullen." Onlardan nefret ediyorum. Annem senin öz kardeşin değil mi? Bu nasıl olur? (...) Biliyor musunuz,
sanırım Mariupol'e geri döneceğim ve aynı yerde yaşayacağım. Her zaman, aynı gün, yeni yapılacak o evdeki sığınağa inip
çiçekler bırakacağım. Çocuklar ağladığında korkunç bir gürültü olur fakat sesinin de duyulmaması lazım. Bu ruh hastaları,
insanları sığınaklarda bulup öldürüyor. (...) Daha fazla yaşamak istemiyorum. Muhtemelen bizi ayıracaklar ve kardeşimi
göremeyeceğim. Niçin? Putin bunu bizi korumak için mi yaptı? Güzel yaşıyorduk, araba bile almıştık. Kolya amca bana
araba kullanmayı öğreteceğine söz vermişti. Arabamızı bile yaktılar. Evimiz de yok. Ölmek istiyorum ancak yapamiyorum.
Çocuklarınıza hemen sarılın, yoksa her an ölebilirsiniz ve sizin kokunuzu hatırlayamayabilirler. Eğer bu hayata dayanabilirsem ve bir gün çocuk sahibi olursam çocuklarıma durmaksızın, her zaman sarılacağım.
Sayfa 38Kitabı okudu
·
174 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.