“Tanrım, sana kalbimin kırık parçalarından bir sunak yapacağım” Okurken Marie’nin yaşadıklarını iliklerime kadar hissettim… İnanılmaz ilham verici ve yeniden ayağa kaldıran bir hikaye. Modern psikolojinin tam anlamıyla gelişmediği hatta yeni yeni tanındığı dönemde psikolojik sorunlara sahip olmanın nasıl bir şey olduğunu bu kitap gözler önüne seriyor. Marie kendisine bile bakmaktan aciz, alkolik bir annenin evlilik dışı çocuğu olarak dünyaya geliyor. Beş yaşına geldiğinde çocuk bakım yurduna yerleştiriliyor. Daha sonra ise İtalyan bir çift tarafından evlat ediniliyor. Bu aileyle yaşarken ceza olarak evin mahzenine kapatılması, onu alansız bırakıp sürekli korkuyla büyümesi ileride yaşayacağı sorunların sebeplerinden sadece bazıları aslında. Yazar o evle ilgili çok detay vermiyor. Başka kaynaklarda mahzende sistematik işkence gördüğü yazıyor. Küçük bir çocuğu karanlık bir mahzene kapatmak, eve geç gelince eve almayıp sokakta bırakmakta birer işkence zaten. Marie on yedi yaşına geldiğinde depresyondan felç geçiriyor ve kas spazmları ve boğularak ölmesine sebep olabilecek denli yoğun astım krizleri geçiriyor. Halüsinasyon da gördüğü için doktorlar ona yanlışlıkla şizofreni teşhisi koyuyorlar. Sonraki 17 yılı daha akıl hastanesinde geçiyor. Ve o 17 yılı Marie ile birlikte yaşıyoruz. Korkunç A2 odalarında ruhumuz daralırken bazen C1 de nefes alıyoruz. Şizofreni tedavisi için verilen ilaçlarla onunla beraber dibi görüyoruz. Marie ömrünün en güzel yıllarında terk edilmiş, işkence görmüş, tacize uğramıştı. Kızgın, öfkeli, umutsuz olmak onun en doğal hakkıydı. Yaşamının sorumluluğunu üstlenmeden, devlet yardımıyla hayatının sonuna kadar yaşayabilirdi. Ama o, bu yolu seçmedi. Marie akıl hastanesine kendi rızasıyla mı gitti? Şizofren olmadığı nasıl anlaşıldı? İtalyan ailesine ne oldu? Öz annesiyle tanıştı mı? Akıl hastanesinden nasıl çıktı? Yaşamıyla ilgili neye karar verdi? Uzun yıllar kaldığı hastaneye nasıl yönetici oldu? Ve şu sözleri edecek merhamete nasıl sahip oldu? "Eğer affetmeyi öğrenmeseydim, bir adım bile gelişemezdim. Yaşamım ziyan edilmiş bir yaşam olurdu. Ve bugün bu hastaneye yönetici olarak dönemezdim." Hepsinin cevabı kitabın sayfalarında gizli…

Hiç Kimsenin ÇocuğuMarie Balter · Hayykitap · 059 okunma

·

219 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Vera Funda Güneysu