Ben eskiden çalışırdım.
Markette, cafede, fabrikada...
Sonra bir gün Oğuz Atay'ın ''Tutunamayanlar'' adlı kitabını okudum. Bıraktım çalışmayı.
Çünkü bir yerde çalışmam sadece beni ilgilendiriyordu, oysa ben bütün insanları ve dünyayı etkileyen şeyler yapmak istiyordum. Bunun için öncelikle düşünmem lazımdı. Düşünmek için de avare olmak en ideal olandı...
Ben eskiden aşk üzerine çok titrerdim.
Sevgilimle ayrıldığımda günlerce, hatta aylarca yasını tutardım.
Sonra bir gün ''Nietzsche Ağladığında'' adlı bir kitap okudum. Bir sevgili için üzülmenin saçma olduğunu anladım.Hayatta daha mühim şeylerin olduğunu, aşksal duyguların geçici dürtülerden meydana geldiğini, bir ömür şuursuz bir şekilde yaşamanın büyük bir kayıp olduğunu, aşk için harcadığım enerjiyi, dünyanın, insanlığın daha iyi bir hale gelmesi için harcamam lazım geldiğini anladım. Şimdi 100 kızla çıksam, 100 kez ayrılsam hiç umursamam.
Ben eskiden din milliyetçiliği yapardım.
Dindar olmayan, benimle aynı dini paylaşmayan veya dinsiz olanlara nefretle bakardım.
Sonra bir gün ''Zorba''adlı bir kitap okudum. Bunun yanlış olduğunu anladım. Herkesin dini, herkesin inancı, herkesin inançsızlığı kendisini ilgilendirir, ben niye karışıyorum ki dedim. Bütün insanları Allah yaratmış, demek ki seviyor ki yaratıyor, Allah sevmediği bir kulunu niye yaratsın ki! Madem Allah yaratıyor, ben niye Allah'ın yarattığına nefret edeyim o zaman. Böyle yaparak, yani insanlara nefretle bakarak bir kere Allah'a saygısızlık ettiğimi anladım ve herkese, yani bütün insanlara saygı duymaya başladım...Kötüler hariç...!
Ahmet Altan'ı okudum, düşüncenin dünyada en değerli şey olduğunu anladım. Düşünmeye başladım.
Oblomov'u okudum, ne yapsam da bir gün öleceğimi bütün çıplaklığıyla öğrendim. Hiçbir şeyi iplememeye başladım.
Dostoyevski'yi okudum, kim olduğumu sorgulamaya başladım. Kendimi aramaya başladım.
John Fante'yi okudum, yazı yazmanın ne kadar mühim olduğunu anladım. Yazmaya başladım.
Stefan Zweig'i okudum, salt insanlığın ne kadar güzel bir şey olduğunu anladım. Savaşların, şiddetlerin, kavgaların ne kadar çirkin ve aşağılık olduğunu fark-ettim.
''Ben bir insanım, beni nasıl adam öldürmekle suçlarsınız, insanlar suç işlemez ki'' diyen 'Franz Kafka'yı okudum, en umutsuz zamanlarda, en kötü dönemlerde bile insanın umudunu yitirmemesini; umutsuzluğun aslında hayatın bir parçası olduğunu
anladım. Ve umutsuzluk karşısında hiçbir şekilde kaygıya düşmemeyi öğrendim.
Maksim Gorki'yi okudum. İşçi haklarına, işçilerin davalarına, işçilerin emeğine saygı duymaya başladım. İşçilerin alın terine saygı duymayan hiçbir toplumun huzura kavuşamayacağını fark-ettim.
Ve Kuran'ı Kerimi okudum. Devrimci olmayı öğrendim.
Haklının, ezilmişin,fakirin miskinin yanında olmayı öğrendim.
//Savaş Yıldırak//
··
13 görüntüleme
çok güzel,müthiş
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.