* Sanki ölüm onu , ölmek korkusundan kurtarmıştı. *
Bence her insan hayatında en az bir kere ölmek istemiştir. Hatta birçok insan , intiharın eşiğinden dönmüştür. Ölmek kolay olmadığından mı , yoksa hala yaşama isteği olduğundan mı ? Bence , yaşamın kıymeti bilinmediğinden.
Hayat zor , şartlar zor , insanlarla bir arada yaşamak zor , yaşamanın kendisi zor.
Oysa biz yaşamıyoruz bile , sözde yaşıyoruz. Kendimiz için değil , elalem için yaşamaya çalışıyoruz. O ne der , bu ne düşünür , böyle yaparsam kim ne tepki verir , şunu dersem insanlar bana nasıl bakar... Hayat bizim ama başrol elalem.
* Ölüm bilinci , bizi daha yoğun yaşamaya yöneltir. *
Aslında yarın öleceğimizi bilsek hiçbir şeyi ama hiçbir şeyi umursamadan , ertelediğimiz çekindiğimiz utandığımız her şeyi yapmaya çalışırız. Daha dolu dolu , daha yoğun , daha gerçekçi yaşarız. Birileri için değil , kendimiz için yaşarız.
* Her insan tektir , her bireyin kendi özellikleri , içgüdüleri , farklı beğenileri , istekleri , serüven biçimleri vardır. Ancak toplum , her zaman belirli davranış kurallarını herkese empoze etme eğilimindedir. *
Çevremde gözlemlediğim kadarıyla birçok genç kesim , Veronika gibi Eduard gibi Mari gibi yaşamak istiyor. Ama özenilen o hayatı yaşayanlar da akıl hastanesinde toplanıyor. Çünkü hayat koca bir süreç. Para , şan , şöhret , mevki , statü , iyi bir iş , iyi bir aile , iyi bir eğitim , iyi bir eş.. Bunlar yeterli değil , yaşama isteğine. Mutlu olmaya , huzur duymaya.
* İkide bir onu rahatsız edeceğim , bunun canını sıkacağım diye düşünmesene. İnsanların hoşuna gitmiyorsa şikayette bulunabilirler. Şikayet edecek cesaretleri yoksa bu onların sorunu. *
Veronika da her gününün bir önceki günle aynı olmasından bıkıyor. Ve başarısız bir intihar deneyimliyor. Ama o başarısız intihar deneyimi , hayatının en temel belki de en önemli deneyimi oluyor.
* + Peki gerçeklik nedir ?
- Çoğunluk ne diyorsa odur. İlle de en iyisidir en mantıklısıdır anlamına gelmez bu , toplumun bir bütün olarak isteklerini en yakından karşılayandır. *
Kitap 213 sayfa ve ben 211'e kadar ; okumasam da olurmuş , yine bir popüler kültür kurbanı , fazla şişirilmiş abartılmış , neyse bitti sayılır deyip durdum. Ama o son 2 sayfa.. 211 sayfayı bir tokat gibi çarptı yüzüme. Ne okuduğumu , neden okuduğumu o kadar iyi anladım ki.
Mikail Balcı deyimiyle , bazı kitaplar veda ederken anlam kazanıyor. Veronika , o son 2 sayfayla bende öyle bir anlam kazandı ki..
Hayat bugünden ve bizden ibaret. Hepsi bu.
Kitap başlarda akıcı gitmiyor ve kitabın bölüm bölüm tarzında olmasına da pek ısınamamıştım. Ama kitabın tarzına alışınca kitap akıcılaştı ve kendini okuttu.
Kitapta beni rahatsız eden husus , noktalama işaretleri oldu. Yanlış yerde kullanılan işaretler yüzünden cümleler devrik devrik oldu , gereksiz uzadı ve anlam karmaşası yaşandı. O yüzden en başlarda oldukça yoruldum ama sonrasında kitabın noktalama işaretlerine güven olmadığını anlayıp kendi imgelemimde rahatlıkla okudum.
* Nedense hepimiz yalnızca sevmek , kabullenmek , işin kolayını bulmak , çatışmadan kaçınmak üzere yetiştiriliriz. Veronika her şeyden nefret ediyordu.en çok da yaşamını sürdürmüş olduğu biçimde , içinde barındırdığı yüzlerce Veronika'yı keşfetmeye zahmet etmeyişinden tiksiniyordu. Oysa orada kim bilir ne ilginç , ne meraklı , ne cesur , ne küstah , ne deli kızlar duruyordu. *
·
742 görüntüleme
Yorumunuza sağlık. 👏
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.