Sahi kaçınız benliğini kaybetmeden sorunlarına karşı direndi? Dürüst olun! Peki, ya siz erkekler; duygusallığınızda kadını bir partner öfke patlamalarınızda ise kadını bir köle olarak görmekten ne zaman vazgeçeceksiniz? "Bana Maestro diceksin' Sen benim kölemsin bense efendinim." evet evet bunlar onun ardından kalan sakat aklının aksak sözleri... Ortamlarda bangır bangır bağırıyorsunuz ya "Kadınsam ve kaderimde Türkiye'de doğmak varsa ben acizim" evet sizler -sözde feministler' ne olacaktı? Başka bir ülkede doğmanız neyi değiştirecek ha! Almanya, Avustralya ve dahası... Burada hayat kadınlara çok mu harika sanıyorsunuz, nereden biliyorsunuz, gördünüz mü? Size söyleyeyim; sizler sadece okumadan, görmeden, yaşamadan en iyisini bilmek isteyenlerdensiniz... Bir sabah büyüdüğünüzü hissedeceğiniz bir izin aldınız. Bingo! Okula tek başınıza gitmenize izin verildi... O sabah otorite sadece okula tek başına gidebildiği için on yaşındaki Natascha'da! Bu özgürlükten gelen mutluluk elbet bir erkek yüzünden evrende kaybolacaktı... 8,5.. yıl 10 yaşından - 18 yaşına gelene kadar hayatındaki tek insan; o adam, hayatındaki tek yaşam alanı; bodrum katındaki mahzen... Tüyleri ürperten insandışı işkenceler ve bitmek bilmeyen psikolojik tacizlerle Natascha Kampusch'un kendine acımadan, merhamet beklemediği hayatını kaleme alırken belki gözyaşlarınıza hakim olamayacaksınız.... Sizi temin ederim ki kitabı bitirdikten sonra okuduklarınız bir film şeridi gibi gözlerinizin önünde tekrar tekrar canlanacak kitabın psikolojisine karşı direnmenizi çok isterim. " Rollerin çoktan dağıtıldığı bir dünyada kendime yer edinmek için savaşmak zorunda kalıyordum."