Kitaba alelade bir bakışla baktığımda yazarın dünyadaki en iyi 100 insanı sıraladığını düşünmüştüm ancak yazarın temel kıstası etkiymiş. Yani yazar dünyayı, geçmişte/günümüzde ve gelecekte etkileyen 100 insanı etki sırasına göre sıralamış. Dolayısıyla eserin temel kıstasını iyilik ve kötülük oluşturmamış. Bu yönüyle eserin bir aksiyoloji tarihini ihtiva etmediğini ifade etmeliyim.
Tahmin edersiniz ki eserin bölümleri şahıslardan oluşuyor. Bu bölümler de önce muayyen şahsın hayat hikayesini ardından şahsın dünyaya etkisini ve dünyayı etkilediği görüş veya eyleminin yüzeysel betimlenmesini, son olarak ise bu şahsın sıralamadaki yerine dair yazarın vicdan muhasebesini içeriyor.
Yazarın üslubumu yoksa mütercimin tercümesi mi boğuk bilmiyorum ama eserin dili beni bir hayli boğdu. Eseri fevkalade bir sıkkınlıkla okudum.
Pek tabi esere dair olumsuz kanaatimin tek nedeni bozuk üslup da değil. Eserin bazı bölümleri o kadar gereksiz teferruata sahip ki hakikaten okurken bunalıyorsunuz, bunun yanında da bazı bölümler fevkalade yüzeyselliğe sahip. Hatt bu yüzeysellik o kadar aleni ki “sanırım yazar, bu şahıslara dair çok malumata sahip değil” suizanında bulunmak durumunda kaldım.
Buna rağmen eserin bu kadar popüler olmasını da entelektüel görünüm için fazlaca malzeme veriyor oluşuna bağladım. Zira bunca isimden haberdar olmak ve insanlığa etkisine dair bir kaç kelam edebilmek, getirisi olan bir meziyet olsa gerek (!)
Pek tabi eserde birinci sırada Hz Muhammed’in olması da eseri popüler yapmış olabilir. Neticede biz doğulalar, küçümsenmeyecek bir duygusallığa sahibiz. Aklımız her zaman ikinci planda. (Felsefenin çabuk bizi terketmesi de bundan değil mi zaten.)
Eğer armağan olmasaydı, eserden 10 sayfadan fazla okuyamazdım sanırım.
Eser, ayırdığım zamana pek değmedi. Bu yüzden eseri bir hayli düşük bir puan ile değerlendireceğim.
