Bir gün bir gemi kazası sonucu hiç ayak basılmamış ıssız bir adaya düşüyoruz..
Ama ada çok güzel, resmen cennet gibi..
İçerilerde koyu yeşil harikulade ormanlar, ırmaklar, şelaleler,
aklına gelebilecek her türlü tropikal meyveler, her güzellik, her şey var...
Orada çok acı yada tatlı anılarımız oluyor..
İlk zamanlar yakınlarımızdan şehirlerden her şey koptuğumuz için tabii ki zamanlarımız biraz acılı ve hüzünlü geçiyor..
Fakat zaman geçtikte ortama alışıyoruz..
Ağaç ahşaptan çok güzel ev yapıyoruz. Yabani keçileri ve hayvanları evcilleştirip etinden sütünden her şeyinden faydalanıyoruz..
Gemi enkazından çıkardığımız tohumlardan koskocaman bahçeler yapıyoruz, domates biber fasulye buğday ya da aklına ne gelirse..
Öyle ki oraya düştüğümüzü artık Allah'ın lütfu olarak görmeye başlıyoruz..
Sana öyle ince ve harukulade davranıyorum ki, saçlarının teline kadar ilgileniyorum ve etrafında dönüyorum.
Ruhun özüne kavuşmuş kadar mutlu.
20 yılımız böyle geçiyor..
Ve birgün ölüyorum.
Mezarım kumsala yakın bir yere yapılıyor, ve güvenilir kişiler bir gemi ile gelip seni kurtarıyor..
Gemi yavaş yavaş uzaklaşırken, geminin en arka güvertesine geçip, çılgınca mutlu olduğun yaylaları, otlakları, ovaları bir bir gözlemliyorsun..
20 yıl boyunca yaşadığın her şey, bir film şeridi gibi gözünün önünden geçiyor...
Ada uzaklaşıp küçüldükçe, birlikte yaptığımız evi ve bahçeleri görüyorsun..
Ve en sonunda gözün mezarıma takılıyor ve ada gözden kayboluyor..
Kitap ve Kahve Kokusu
··
5,4bin görüntüleme
Kurgu çok iyi şu an ciddi ciddi oturmuş ne yapacağımı düşünüyorum.
Böyle güzel, yılların emekleriyle oluşturulmuş bir yeri terk etmek elbette çok zor gelirdi. Hele ki sevdiğinin anılarıyla dolu... Ama bazen en güzel yeri bile terk etmek gerekir. Çünkü anılar maziyi hatırlatıp duracak ve acı verecektir. Bu yüzden geminin güvertesinde gözleriyle adanın her karışına veda ederken bir film şeridi gibi yaşanılanlar bir bir akla gelirken gözyaşları kaçınılmaz olan acıklı bir vedayla sonlanırdı her şey. Kim bilir belki son henüz başlangıçtı...
Eğer o adada yaşıyor olsaydım ve bana sevgi besleyen,saçlarımı okşayan,etrafımda dönen, ruhumun ve bedenimin ona ait olduğu o adam ölse..
O adadan ayrılmaz beni almaya gelecek kişilere bi mektup yazardım ve beni bulduklarında beni seven adamın yanına gömmelerini vasiyet ederdim.
Daha sonra intihar ederdim ve onlar beni seven o adamın yanına gömdüklerinde ebediyete kavuşmuş olduğumu hissederdim,evet intihar etmek kötü bişey ama benim amacım sevdiğim adamı yalnız bırakmamak olurdu en son ise beni seven o adamla diğer dünyada da kavuşurdum onu yalnız bırakmazdım...
6 önceki yanıtı göster
Neredeyse bir hikayede sen yazmışsın, teşekkür ederim :)
3 sonraki yanıtı göster
Ben olsam adada yaşamaya devam ederdim. Ölüm allah'ın emri sonuçta yapacak bi şey yok. Allah rahmet eylesin sana. Gemidekileride adaya yerli yapardım, tarım falan yapardık oh mis ekmek elden su gölden.😅😂😌🙈 (Bu arada hayal gücüne hayran kaldım)
Çok teşekkür ederim ☺️
1 sonraki yanıtı göster
İnsan gönlünün ait olduğu yerde kalmalı bence. Anılardan, Hele ki sevdiğinden kopamaz. Yani ben olsam yuva olarak benimsediğimiz o adayı asla terketmezdim. ;)
Bu yorum görüntülenemiyor
👏👏👏👏👏
😢😢😢😢😢
Tek başına yaşayamam kesin giderdim. 😁
Sen ölmüş olabilirsin ama seninle yaşadığımız her şey zihnimde senin olmadığın sesini duymadığım yüzünü görmediğim adada kalmamın anlamı yok . Gidiyorum sevgilim anılarımızla beraber ama bekle beni yanına gelene kadar , derim yani
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.