İRADE HARİKALARI
Tam saat üçte, don Pedro masamıza varıyor, masadakilerin herbirini selamlıyor, kendi kendine, birtakım anlaşılmaz cümleler mırıldanıyor ve sessizce oturuyordu. Bir fincan kahve istiyor, bir sigara yakıyor, sohbeti dinliyor, kahvesinden yudumluyor, hesabı ödüyor, şapkasını alıyor, çantasını kavrıyor, iyi akşamlar diyor ve ayrılıyordu. Ve böyleydi hergün.
Ne diyordu don Pedro, otururken ve kalkarken, ciddi yüzü ve sert gözleriyle? Şöyle diyordu:
- Ölürsün inşallah.
Don Pedro, bu cümleyi, hergün birkaç kere tekrarlardı. Kalkarken, sabah hazırlıklarını tamamlarken, eve girerken ve evden çıkarken –sekizde, birde, ikibuçukta, yediyi çeyrek geçe-, kafede, ofiste, her yemekten önce ve sonra, yatarken her gece. Tekrarlardı dişleri arasında ya da yüksek sesle; yalnız veya başkalarıyla beraberken. Sadece gözleriyle bazen. Her zaman tüm ruhuyla.
Kimse bilmezdi kime yönelttiğini bu sözleri. Habersiz idi herkes, bu nefretin kaynağından. Birisi konuyu deşmeye çalıştığında, başını horgörüyle oynatıyor ve susuyordu, gösterişsiz. Nedensiz bir nefretti belki de, saf nefret. Fakat besliyordu bu duygu O’nu, ciddiyet veriyordu yaşamına, yücelik veriyordu yıllarına. Lanetlediği kişi için peşinen yas giysisi giymişe benziyordu, siyahlar giyinmiş bir halde.
Alışılandan daha ciddi bir şekilde geldi bir akşam. Oturdu ağır ağır ve şu sözcükleri bıraktı, varlığıyla oluşan sessizliğin tam da merkezine:
- Öldürdüm O’nu.
Kimi ve nasıl? Güldü kimisi, bunu şakadan sayarak. Don Pedro’nun bakışı, durdurdu onları. Rahatsızlık duyduk hepimiz. Açıktı, ölümün boşluğu hissediliyordu or’da. Grup, dağıldı yavaş yavaş. Don Pedro yalnız kaldı, her zamankinden daha ciddi, biraz solmuş, bir yıldız gibi, henüz yanmış, ama sakin, pişmanlık duymaksızın.
Dönmedi, bir sonraki gün. Asla dönmedi. Ölmüş müydü? İhtiyacı vardı belki de, bu yaşam veren nefrete. Hala yaşıyordur belki ve bir başkasından nefret ediyordur. Gözden geçirdim yaptıklarımı. Ve sana da tavsiye ediyorum aynısını kendin için de yapmanı; küçük, miyop gözlerin sabırlı, dikkafalı öfkesine kapılma sakın. Hiç düşündün mü, kaç kişinin –çok yakınlar belki de sana- sana aynen don Pedro’nun gözleriyle baktığını?
3.278 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.