Sevdiğini kaybedince insanın yüreğinde kırk mum yanarmış. Sonra her geçen günde mumlardan biri sönermiş. En sonunda geriye bir mum kalırmış. O tek mum yaşam boyu sönmezmiş, insan ölünceye dek içinde yanarmış.
İnsan sevdiklerini yitire yitire yaşar; yıllar geçtikçe yanan ve sönen mumlar birbirine karışır... Öyle ki gönlünde hangi mum kimin için yanıyor bilemezsin; mumun alevinde sevdiğinin kimliğini göremezsin, yalnız belli belirsiz bir acının dumanı titreşir...
Zaman geçtikçe acı uslanır, akıllanır, bilgeleşir hüzne dönüşür, yara kapanmıştır ama inceden inceye sızlar...