Calvino için bir yerde “edebiyatı yeryüzüne indiren adam” gibi pek cafcaflı bir tanım okuduğumu hatırlıyorum. Kendisiyle ilgili duyduğum, okuduğum övgülerin hepsini yazmaya kalksam sanırım buraya sığmaz. Neymiş Calvino’nun edebi esrarı bir bakayım dedim. Kum Koleksiyonu, elimin gittiği ilk kitap oldu.
Kum Koleksiyonu, vay be, adam sahiden edebiyatın şahını yapıyormuş diyebileceğiniz bir kitap değil. Calvino’nun sergi, müze, ülke gezilerinden notlarının olduğu bir denemeler bütünü.
Müthiş olaylara, koca koca meselelere, efsanevi tespitlere hazır mısınız? O zaman eller iki yana bırakılıp sakin olmalı, çünkü hiç de öyle bir kitap değil. Hatta, “bak sıkılıyorum ama, sıkılacağım şimdi” diye diye gözünü korkutmaya çalıştığınız, ama “çok konuşma” diyerek bir biçimde kendini size okutan bir kitap. Harika olan yanı ise, hepimiz için ‘görülen’ sıradan şeylere bakarak yaptığı sıradışı çıkarımlar.
Calvino’nun sınırsız ansiklopedik merakına,“dünyanın çeşitliliği konusunda saplantılı bir kılı kırk yarma”haline tanık olma şansını veriyor kitap. Ve kendi bakışınızla görüşünüz arasındaki uçurumu fark etme olanağı..
Calvino’nun yolculuk notlarında fark ediyorum ki, her şey zihinde bir düzene oturunca, artık hiçbir şeyi dikkate değer bulmamaya başlıyoruz. Yolculuk ediyoruz, bakıyoruz, ama gördüğümüz yeni dünyaları okumayı unutuyoruz. "Belki de her gün gözlerimizin önünde bir Yeni Dünya açılıyor ve biz onu görmüyoruz." Bana çok acayip bir yerden asıl yaşlanmanın bu olduğunu düşündürüyor yazar. Ve sanırım herkes gibi ben de hemen yaşlanmak istemediğimden, Calvino’nun dünyayı bu tutkuyla bir seyreyleme halini kıskanıp, iç cebime koyuyorum. Ciao Signore
Italo Calvino iyi (çok değil) bir yazar…ama edebiyatı yeryüzüne indirme topuna kendi bile girmez… -tahminim-
