Korkuyorum, sensiz günlere dönmekten belki de.
Yalnızlık bana göre sensizlikken,
Şimdi yapayalnızım.
Uzun zaman önce unutmaya hazırken,
Şimdi ayrı kalmaya alışmalıyım.
Canım acırken bu mısralar eşlik ediyor bana.
Gözlerimi kapatıp hasret kalmış
Sana dönmeye çalışıyorum,
Sonra önümdeki duvarın farkına varıyorum.
Ne sen yıkabiliyorsun bu duvarı,
Ne de ben sensizliğe alışıyorum.
Biz zaman sonra,
Duvarın arkasındaki sesinde kesiliyor.
Elveda etmeden gidiyorsun belki de.
Bana da kabullenip gitmek kalıyor.
Lakin ben beklemeye başlıyorum.
Bir duman süzülürken duvarın arkasından,
Yandığını görüyorum.
Kurtaramıyorum hem seni,
Hem bizi.
Elveda etmediğin geliyor aklıma,
Ve mutlu oluyorum gitmediğin için.
Yavaş yavaş yanan duvara yaklaşıyorum,
Sana sokulurcasına.
Yanıyorum seni özleyerek.
Geçmişte yandığım gibi yanıyorum,
Bu sefer seninleyken.
Azra kozan