On yıldır Born to Die’ın mükemmelliğini aşamamış, ondan sonra da bu albümdekine benzer daha “karanlık ambiyanslı” Lana şarkılarına ölüp bitmiş biri olarak beklentim çok yüksekti. Lana’nın şarkılarında elbet ki müziğin rolü büyük, ancak her ne kadar bazen kafiye için saçma dizeleri olsa da şarkı sözlerinin bir “hikaye” anlatmada ve his uyandırmadaki başarısı o denli yüksek ki pek çok şarkısı, kendi başımdan geçmiş gibi hissettiriyor. O yüzden Violet Bent Backwards Over the Grass’ın temasının “hiçbir şey vermemek” olması beni şaşırttı. Lana her ne kadar sürekli bir şair olmaktan bahsetse de kişinin kendisine şair demesi de, yazdığı şeyleri rastgele dizelere bölmesi de yazılan şeyi şiir yapmıyor. Şiirin özelliği kelimelerin bir ritme veya en azından bir akışa, bir estetiğe ve duygusal veya görsel bir boyuta sahip olması. Bunların hiçbiri yok Lana’nın yazılarında. Kitapta bu “şiir”lere Lana’nın kendi çektiği fotoğraflar, ve her yönüyle ergenliğimizin 2009-2012 tumblr paylaşımlarından sökülmüş gibi duran dizeler eşlik ediyor. Kitabın en sonunda ise kapağındaki resmi de yapmış olan Erika Lee Sears’ın kimi başka resimleri yer alıyor. Kitabın görsel estetiğine, şiirlere verilenden daha büyük bir özen gösterilmiş olması bence en temel sorun zaten. Kimi “şiir”ler güzel ve umutlandırıcı başlayıp saçmalayarak bitiyor, kimileri saçma başlayıp aralarda veya sonlarda güzelleşiyor, ama çoğunlukta güzel en ufak şey dahi yok ne yazık ki. Daha beteri, Lana kendini kafiye yakalamak için o kadar zorlamış ki (üstelik şiirlerde kafiye olmasına gerek yokken) bazıları tamamen aptalca bile olmuş. Audiobook adlandırmasını kullanmada biraz çekiniyorum, çünkü kitaptaki yazılı materyalin yarısından daha azı, bambaşka bir sırayla yer alıyor bu spoken word albümünde. 14 parçalık albümde Lana’nın okumasına arkadan, son parça dışındaki her birinde yumuşak bir müzik eşlik ediyor. Sorun, Lana’nın “şiir”lerini çoğunlukla kovalayan varmış gibi koştura koştura, olabilecek en ruhsuz şekilde okuması — dolayısıyla kendiniz okuduğunuzda bulabildiğiniz lirisizm kırıntıları da yok olup gidiyor. Fakat ikinci parça, The Land of 1000 Fires, benim için bir sürpriz oldu, çünkü kitapta hiç hoşlanmadığım bu “şiir”in aranjmanı, 50ler Hollywood filmlerindeki diyalogları andıracak şekilde yapılmış, ve bu havasından çok hoşlandım. İlk parçada koşturarak ruhsuz okuma had safhada. Son parçada ise arkaplan müziğinin yerine, çok yüksek ve patlayan, bu nedenle de kulağı hayli rahatsız eden konuşma sesleri almış. Ancak ikinci parçaya atlarsanız ve alarmınızı son parçadan önce çalmayı durduracak şekilde kurarsanız uykuya dalarken kullanılan yağmur/doğa/vb seslere gayet iyi bir alternatif oluşturuyor. Birkaç kez bu şekilde kullandığım için deneyimle kanıtlı. Bu kadar beğenmediğim bir kitap için en estetik bulduğum kitap fotoğraflarımdan birini çekmiş olmamın da ufak bir yarasını taşıyorum :’)

Violet Bent Backwards Over the GrassLana Del Rey · Simon & Schuster Publisher · 202066 okunma

·

291 views

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Su