Volkan İNCE: İçimde bir çocuk öldü sessizce. Kimse ağlamadı ölümüne, Kimse cenazesine de gelmedi, Namazı da kılınmadı, O giderken sonsuzluğa, ardından kimse, hakkını da helal etmedi. İçimde bir çocuk öldü sessizce. Öyle derinden, öyle sesizce Geride derin acılar bırakarak öldü. Onca yıla, onca yaşanmışlıklara karşın, Öyle sessizce gitti, ardına bile...

İçimde bir çocuk öldü sessizce. Kimse ağlamadı ölümüne, Kimse cenazesine de gelmedi, Namazı da kılınmadı, O giderken sonsuzluğa, ardından kimse, hakkını da helal etmedi. İçimde bir çocuk öldü sessizce. Öyle derinden, öyle sesizce Geride derin acılar bırakarak öldü. Onca yıla, onca yaşanmışlıklara karşın, Öyle sessizce gitti, ardına bile bakmadan. Oysa içimdeki çocuk, coşkuydu, hayattı, masumiyetti kaybedilen çocukluğumdu belki, belki de kaybettiğim gençlikti… O ölünce, bende öldüm yasını tutmak bile derin acı verdi yorgun kalbim dayanmıyor artık ölümlere.. gözyaşları sicim gibi kontrolsüz akıyor çılgın çağlayanlar gibi kaynıyor ve yakıyor yanaktan süzülüp akarken Hayal kırıklıkları, kalp yaraları ve bir de aldanmak Yolunu kaybetmiş sonbahar yaprakları gibi Ordan oraya savrulurken İşte O, O’ydu ayakta tutan… İçindeki çocuk... Hüzün Yücel

53 views

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Volkan İNCE