Uzun zamandır okumak istediğim ancak özel bir zaman ayırmak gerektiğini bildiğimden bir türlü okuma fırsatını bulamadığım bir kitap Var Mısın.. Doğan hocanın ince ruhu kitabın her bir satırına işlenmiş sanki.. Okurken bazı kısımlarda sanki okumuyor da kendi sesinden dinliyor gibi hissettim. İlk inceleme yazısını da bu kitap hakkında yazmak istedim. Psikolojiye merakı olanlar eminim ki bir kez de olsa bu kitap ile tanışmıştır olmadı uzaktan görüşmüştür. Kitapla ilgili en çok hoşuma giden şey, şuanda hakim olan batı anlayışında kafamda bir türlü oturmayan kısımların çok güzel bir şekilde açıklanmış olmasıydı. Şuanda önemli olanın insanın kendisi olduğu,"kendini gerçekleştiren" insanın çevresinde olup bitenden etkilenmeyeceğine dair oldukça fazla görüş pompalanıyor. Kullanmaktan hiç haz etmediğim bu "kendini gerçekleştirmek" kavramına Doğan hoca "gönlünün muradına ermek" demiş. Bu kavramı okuyunca sanki içimde çözemediğim ve aslında tam olarak katılmadığım ancak yerine ne koysam bilemediğim "kendini gerçekleştirme" bir anda aydınlandı sanki. Kitapta "gönlünün muradına ermek de önemlidir hatta kişinin belki de yaşarken huzuru bulması bununla alakalıdır fakat insanın içinde bulunduğu toplum, aile veya ekip de bir o kadar önemlidir" fikri hakikâten çok güzel aktarılmış. Batının "self self self" anlayışının etkisinde kalan günümüz dünyasında. insanın tek olmadığına, içinde bulunduğu ekipten ayrı düşünülemeyeceğine çok güzel ve gerçek hayattan örnekler verilmiş. Kitabı okumadan önce insanın gerçekten gelişebilmesi için onu bağlayan iplerden kurtulması gerektiğini düşünürdüm - bu iplere kişinin bulunduğu ortam, yetiştiriliş tarzı, sosyokültürel-ekonomik seviyesi de dahil- ancak anladım ki bu iplerin farkında olup bağlarımızı koparmadan âdet ve törelerimizden vazgeçmeden de, köklerimize sıkı sıkıya bağlıyken de gelişmek mümkünmüş. Meğer Amerika'ya gidince illâ da blues dinlemesek, Doğan hoca gibi bağlamızı alıp gitsek, çocuklarımızı Amerika'da ninnisi bağlama sesi olarak büyütsek de olurmuş.. İncelemimin sonunda okuduğum anda beynimde şimşekler çaktıran ve sanki hayatta karşılaşıp çok iyi anlaştığımız, daha sonra da bozuştuğumuz insanları işaret eden, "Nasıl oldu da bunca yıl anlamadım, nasıl bunca yıl arkadaş,eş,dost ilişkisi kurabildik?" sorularıma merhem olan alıntıyı paylaşmak isterim. "Bu ülkede içindeki çocuk utanca boğulmuş o kadar insan var ki! Ben onlara "yetişkin çocuklar" diyorum. Bunlar kötü insanlar değiller ama her türlü kötülüğü de yapabilirler.."

Var mısın?Doğan Cüceloğlu · Kronik Kitap Yayınları · 202127,2bin okunma

·

79 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

zehra can