Huzurlu bir hafta diliyorum... Bugün sizlere, yazar 
Oktay Volkan Alkaya yazmış olduğu, @a7kitap bünyesinde çıkan "Kediler Cennete Gider" kitabının yorumu ile geldim...
Ceyda ve Mete, hayatın acımadığı iki yaralı ruh... Kayıplarının ardından yürümeye çalışan lakin sürekli tökezleyen iki insan... Biri yavrusunun son günlerini güzel geçirmesi için çabalarken diğeri ise insanlığın yok saydığı yaşamındaki tek tutunduğu dalı kızı olmuştu... İkisi de aynı acının kurbanları idi... Belki biri insan biri kedi lakin ne farkeder, sonuçta evlat değil midir ikisi de...
Kendi yaralarını kapatmadan psikologluk yapmak, Ceydanın kendi türüne olan nefretini arttırıyordu... Ama odasına gelen bu adam, gizlediği çoğu olayı hatırlatıyor ve ölmeyi isteyen bu gözlerde kendi yansımasını görüyordu... Mete Rodos'un, Annesinin yanına gitmek istiyordu... Cennette bekleyen iki ruh, kediler de cennete gider sonuçta değil mi?..
Ne yazsam boş, çünkü insan kendi içindeki hissettiğini yazmada hep zorlanır... Yazarın acı hakkındaki tanımlamaları yaralarımın kabuklarını kaldırdı... Ben bu kadar ağlayacağımı asla ve asla tahmin edemezdim... Özellikle o son kısımda kedi ağzından anlatılan hikaye beni mahvetti...
Artık öyle bir devirdeyiz ki, insanlar hep yenik, başladı önlerine eğik ve yüreğinde hep bir kayıp var... Ondan dolayı okuyan her bir okur aslında kendini görmekte... Kaybını, acısını ve özlemlerini...
Rodos ise bir adamın tek umuduydu... O patisini babasının eline uzatırken de tekrar kavuşma umudunu koydu kalbine... Yoksa bir ilmeğin ucundan kurtaracak başka hiç kimsesi kalmamıştı Mete'nin... Ne eşi dostu ne de hayatı yaşama gücünü...
Herkesin okumasını öyle istiyorum ki... Okurken hıçkıra hıçkıra ağlamalarını... Çünkü her bir gözyaşı, kalplerinde unutulmaya yüz tutmuş empatiyi geri getirebilir... Belki, bu karanlık Dünyayı kedilerin düşlediği cennete çevirebilirdik... Bilmiyorum bu yorum fazla öznel oldu ama iki - üç gündür satırlarına beni esir eden, yemeden içmeden kesip yastığıma gözyaşlarımı akıtan bu kitaba ne yazacağımı bilemedim... Hayvanlardan çok korkarım ama yurdun önünde ağlarken beyaz tüylü ela gözlü köpeğin gelip benimle ağlamasını unutamam.
Lütfen okuyun, lütfen... Teşekkürler...
·
66 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.