Harikaydı, harikaydı, harikaydı. Henüz kitaba dair başka hiçbir yoruma bakmadım ve kendim de çok ayrıntılı bir inceleme yazmayı planlamıyorum, sadece üstünkörü bir biçimde kitabı niçin harika bulduğumu anlatacağım. Öncelikle kitabın gotik atmosferinden bahsetmeliyim. Kitap tamamen dokuz gezegene yayılmış Necromancerlardan bahsediyor. Biz hikayeyi çoğunlukla Dokuzuncu Evin necromancerlarının gözünden dinliyoruz. Necromancerlar, tüm işlerinin ölüm ve iskeletler oluşu göz önünde bulundurulunca, karanlık ve bir nevi ürkütücü bir havaya sahip. Dokuzuncu Ev, özellikle, daha karanlık adlandırılabilecek işlerle görevlendirilmiş olduğundan gotik hava en ağır orada hissediliyor. Karakterlere gelince hepsinin çok güzel tasarlandığını düşünüyorum. Her Ev farklı görevlere sahipti, dolayısıyla bu farklı Evlerden gelen karakterler de birbirlerinden çeşitli farklılıklar gösteriyordu. Buna rağmen karakterler üyesi oldukları evin özelliklerini abartılı bir şekilde taşımıyorlardı — özellikleri gayet doğal yayılmıştı. Genelde bir kitabın kurgusunu sevdiğimde karakterlerini, karakterlerini sevince kurgusunu sevmem. Bu kitapta ikisini de sevdim. Kurgu ne boğucu bir sci-fi kitabının oraya buraya saçılmış abartılı bilgilerini içeriyordu ne de bizim dünyamızdan kopamayacak kadar hayal gücünden yoksundu. Hikaye içerisinde birçok gizem vardı ve şayet ilk bölümleri biraz daha dikkatli okumuş olsaydım bu gizemler çözülürken daha etkilenmiş olacağımı düşünüyorum. Yazar belki biraz daha foreshadowing kullanabilirdi, bazı şeyler çok ani açıklandı çünkü ama bu yine benim dikkatsizliğimden ötürü olabilir. Uzun lafın kısası okumaktan son derece zevk aldığım bir kitaptı ve en kısa zamanda ikinci kitaba başlayacağım.

Dokuzuncu GideonTamsyn Muir · İthaki Yayınları · 202277 okunma

·

138 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.