Masmavi olduğunu her zaman varsaydığımız gökyüzümüz zamanla akıl almaz şekilde sisli ,bulanık,yorgun ve koyu bir gölgeye dönüşüyor. Biz sebebini anlayamadan aniden içinde kayboluyoruz .Ruhumuz küçük yaşlarda yorgun düşüyor sürekli içimizde bir yılgınlık ,bıkkınlık,çaresizlik,bir an önce bırakma hissi ,sürekli bir sendroma girme isteği…
Daima yeni işlere ,planlara ,aktivitelere,farklı ortamlara girmeye,farklı yerleri gezmeye,yeni keşifler yeni yerler yeni hayatlar yasamaya ihtiyaç duyuyoruz.Kimi zaman bu duygular bizi yanlış hislere sürüklesede bize kendimizi yetersiz hissetmeye zorlasada yine de tatmak istiyoruz .Doğamız gereği olmayacak hayaller kurmaya , imkansızı aramaya,hiçliğe umud bağlamaya patikalarda yalınayak gezmeye ,ıssız bır ormanda sesimizin ve sözümüzün son raddesine kadar bağırmaya bile gereksinim duyuyoruz .
Kimi zaman yazmak isteriz, kimi zaman okumak ,kimi zaman sadece rüyalara dalmak kimi zaman gelecekten geleceklere seslenmek isteriz İyi olmak isteriz bir melek misali tertemiz ve arınmış ,masum ve samimi olmak isteriz tıpkı bır annnenin evlatlarına duyduğu sevgi gibi arı ,temiz ve yapmacıksız ,güzel kokmak isteriz geçtiğimiz yollar dile gelmeli arkamızdan ,güzel olmak isteriz bir bakan tekrar bakmaya zorunlu hissetmeli kendisini,bir ayna olmak isteriz hem kendimize hem etrafımıza.
Yaptıklarımızı, yaşadıklarımızı,,hissettiklerimizi hem sadece kendimizde hem de karşımızdakinde bulmalıyız onları
Bir konuda hem başka başka düşünmeliyiz hem de tıpkı aynı yargılara sahipmişiz gibi saygı duymalıyız birbirimize.Yani hem bir puzzle parçaları kadar uyumlu olmalıyız birbirimizle resmi tamamlayabilmek adına hem de bir resimdeki tüm renklerin tonları kadar farklı olmalıyız birbirimizden birleşimimiz mucizeler yaratsın diye.
··
66 görüntüleme
Yorumlarınızı bekliyorum.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.