Kitabı kapağı ve arkasındaki yazıdan dolayı kurtadamlarla ilgili sanmıştım neyse ki öyle değilmiş. Okurken genelde kendimi kitapların içinde hissederim ama bu hisler genelde karakterle ortak yaşadığım üzüntü ve sevinç duyguları olur. Gördüğüne Asla İnanma'dan önce hiçbir kitapta korktuğumu hatırlamıyorum, okuduğum süre zarfında katilin kurbanlarından biriymişim ve her an boynum kesilecekmiş gibi hissediyordum. Mazzanti, katilin psikolojisini muhteşem yansıtmış. Aynı zamanda başroldeki Trevis'in psikolog olması da kitabı daha heyecanlı ve zevkli yapıyor. Kitapta en sevdiğim kısımlardan biri katilin bir rituelinin olmasıydı. Her kurbanın boynunu biraz daha derin kesiyor, son kurbanının boynunu kopartmıştı. Kötü denecek tek sey ise Mazzanti'nin sağ gösterip sol vurmasıydı, katil Denise'nin sevgilisi derken sadece bir iki kez geçen karakter olmasıydı....Yazarın Şah Mat kitabı da elimde umarım yakın zamanda okurum.