Eseri incelemeden önce, genel bir yorum yapacak olursam; Nietzsche’den okuduğum en sıkıcı eser diyebilirim. Ayrıca bölüm sekize kadar bu eseri gerçekten Nietzsche mi yazdı diye okuyanı şüpheye düşürecek kadar normal bir dil kullanılmış. Nietzsche saldırganlığı tam da bölüm sekizden sonra başlıyor. Eserde bize “tarih”’in yaşamımız için önemi kadar, sakıncaları olduğunu da aktarıyor. Daha çok üzerinde durduğu ise sakıncaları. Derdi, yaşama tarihsel bakılmaması gerektiğidir. Günümüz insanını (ki bu günümüz dediği kendi çağıdır tabii ki) tarihsel bilgilerle donatılan ama bunları nerede kullanacağını bilmeyen kitleler olarak yorumlar. Kısaca söylemek gerekirse modern insan teoride iyi ama pratikte sınıfta kalmıştır. İçsellik veya derinlik diye diye kendi içimizde tarihsel tüm bilgileri ezberliyoruz, bizden önceki sanatı, yapıtları, tarihi vb herşeyi biliyoruz ve resmen ayaklı kütüphane gibi geziyoruz ama ne için? Bu bilgileri gerçekten günlük hayata adapte edebiliyor muyuz? İşte bunları içsellik çatısı altında bize sorgulatıyor Nietzsche. Ayrıca tarihide üç bölüme ayırıp bir inceleme yapıyor. Tek tek onlara değinmeyeceğim çünkü genel bir inceleme çizgisinden çıkmak istemiyorum. Gelelim Nietzsche’nin çözümüne. Tarihselliğin karşısına panzehir olarak; tarihdışı olan ve tarihüstü olan dediği kavramları koyar. Tarihdışı olmak ile anlatmak istediği unutabilmektedir. İnsan tam unutamaz ama ona göre anımsama yapmayarak, bundan kaçınabilir. Tarihüstü ile anlatmak istediği ise oluştan ziyade, varoluşa yönelmektir. Ayrıca çok daha genel bir formülde sunar bize. Gençliği tarih ile eğitmemek. Böylece gençlik kendi tarihine, geçmişe bağlı kalmadan yazabilecektir. Ayrıca Nietzsche bu eserde ciddi bir Alman kültürü ve tarihselliğini de eleştiriyor. Okuyacak herkese keyifli okumalar

Tarihin Yaşam için Yararı ve SakıncasıFriedrich Nietzsche · İş Bankası Kültür Yayınları · 2018705 okunma

·

119 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

ilgen