Afganistan'da çocuk çok ama çocukluk yok demişti Khaled Hossaini. Bu kitapta da Zeki Bulduk'un gözlerinden gönlüne düşenleri okuyoruz. Okurken okumakla kalmıyorsunuz yüreğiniz de dağlanıyor. Afganistan yüreğimin sanki bir yarısı orda. Okurken fark ettim ki evet gerçekten yüreğim orda. Çocukluktan beri düşlerini kurduğum, kaderine içimin dağlandığı samimiyetler diyarı doğunun bir ülkesi. Gitmenin, görmenin hayalimin oluşu, rüyaları kabusa çeviren gerçeklerin ülkesi. Afganistan Ortadoğu'nun garipler diyarının kaderi hüzün olanların ülkesi... Okurken şunu da idrak ediyorsunuz biz gitmezsek, elimizi uzatmazsak bir yerlerde hüzün hikayeleri sıraya giriyor. Ve biz ben merkezci oldukça ne kendimize deva buluyoruz ne de dünya iyi bir yer oluyor. Elimden ne gelir demenin gereksiz kaldığı yerler var Ortadoğu gibi. Oralara dair yapacağımız her iyi şey birilerinin hayatının dönüm noktaları. Ortadoğu'nun bir yerinde başlık parasına evlendirilen kızlar var. Minik bedenli yüreklerde uçurtma uçurma gibi hayaller. Bir de savaş var. Savaş, babalarını alırken onları yetim kılıyor. Bu sebeple de minik bedenler çok küçük yaşta başlıyor kaderlerine yürümeye. Ama ellerimizi uzatırsak serçe parmaklarımızdan tutacak o minikler gün geliyor azimle çalışıp ülkelerine deva olmaya gidiyor. Kendi kaderlerine başka minikler yürümesin diye oyunu bozmaya çalışıyorlar. Ah işte böyle şeyler var Afganistan'da. Denildiği gibi Afganistan'da çocuk çok ama çocukluk yok. Rabb'im Afganistan'da olanlara yüreğim şahit, günün birinde o güzel diyarda beni güzelliklere de şahit kıl. Yazarın kitapta sık sık vurguladığı gibi "insan kaderine doğru yürür" benim kaderimde de oradaki kardeşlerime deva olacak şekilde yürümeyi nasip et.

Evlat Babanın Sırrıdır - Afganistan MektuplarıZeki Bulduk · Muhit Kitap · 202188 okunma

·

157 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Zehra Boz