52. Orhan Kemal Roman Ödülü Babamın Bağlaması'nınUcunda Ölüm Var'la çıktığımız yolda önce Ağıtçı Kadınla diyar dolaşıp onun yürek yarası aşkı Heves Ali'yi aramıştık. Ardından Aşıklar Bayramı ile bu kez yirmi beş yıl sonra bir gece ansızın oğlu Yusuf'un evine elinde üç telli bağlaması ve bir bavulla gelen Heves Ali'nin ömrünün son üç gününe, bir baba ile oğulun birlikte çıktıkları son yolculuğa tanıklık ettik. Bu yolculuk sonunda Heves Ali Hakka yürürken Yusuf babasız geçen yıllarının hesabının peşine düşmüştü. Babamın Bağlaması ile de Ağıtçı Kadın, Heves Ali ve Yusuf'un hikayelerine son noktayı koymuş olduk.
Bu kez sahnede artık Yusuf var. Yirmi beş yıl boyunca sadece varlığını bildiği ancak hiç görmediği babası ile tüm hesapları kapatması, ona bir evlat olarak son görevlerini yapması gerekiyor. Yusuf'da biliyor artık babası yok. Onu yıllarca bir fotoğraf karesinde, sekiz köşeli kasketinin içinde, başının üstünde taşıyan babası yok.
"Nafileydi. Çünkü bütün babalar eninde sonunda ölürdü ve hiçbiri geri gelmezdi."
Zor bir süreç başlar Yusuf için. Babası Heves Ali ile vedalaşması gerekir, yıllarca içinde yaşadığı kavgaya bir son vermesi gerekir, içindeki kocaman boşlukla baş etmesi gerekir. Ama Yusuf'un bilmediği, belki de bilipte başaramadığı şeydir vedalaşmak. Ne on beş yıl önce tek kelime etmeden hayatından çıkıp gittiği sevdiği kadına, Aylın'a, ne de yirmi beş yıl sonra bir anda kısacık bir süre için de olsa hayatına giren babasına veda edebilmeyi başarabilir.
"Yarıda kesilmiş, tamamlanmamış, olmamış, kursakta kalmış, gideni ayrı kalanı ayrı yaralamış ya da tükenmiş her aşkın hakkıydı son bir veda."
Yusuf'un Heves Ali'nin ölümünün ardından yaşadıkları, Aylın'ın eski yaşanmışlıkların hatırına Yusuf'un yanına gelmesi, herkesin kendi içinde yaşadığı hesaplaşmalar ve vedalarla bitti Babamın Bağlaması.
Güzel bir hikayeydi. Kimbilir okuyan kaç kişinin gözyaşları bu hikayelere yarenlik etti. Kimi tamamlanmamış aşklara, kimi yürek yangını babalara, kimi geride bırakılan ama hiç unutulmayan aşklarına ağladı bu kitapları okurken.
Kemal Varol çok iyi bir hikaye anlatıcısı, yazdıklarında duyguyu hep en üst noktada tutmayı çok iyi başarıyor. Bütün bunları bir de kitap boyunca birbirinden güzel epigraflar, türküler ve şarkılarla da bezeyince tadına doyulmaz metinler çıkıyor ortaya. Toplumsal meselelere ve güncele dair tespit ve eleştirilere de yer vermeyi ihmal etmeyen yazarımız bu kitapta sosyal medya kullanıcılarını öyle bir eleştirmiş ki bir an kendimi topa tutulmuş gibi hissetmedim desem yalan olur. Bunu da söylemesem olmazdı.
Aşıklar Bayramı'nın devamı olarak umarım Babamın Bağlaması da filme çekilir. Zira filmi izleyip kitabı okuyan herkes kafasında filmin devamını çekmiştir bence.
Bu güzel hikayeye de veda vakti geldi artık. Benim için çok güzel ve çok özel kitaplar olacak onlar her zaman. Bakalım Kemal Varol daha hangi hikayelerde bizi peşinden sürükleyecek.
Vedalar hep zordur. Yusuf yıllarca boğazında düğümlenip bir türlü çıkmayan o sözü söylemeyi başardı en sonunda. Hem de ona küçük ama anlamı bir o kadar büyük bir harf ekleyerek.
" Hoşça kal babam."
