Gönderi
Demiryolu Çocukları benim çok sevdiğim bir hikayedir. Çocuk yüreği yufkadır onu zamanla sertleştiren yaşadıklarıdır. İşte ben de çocukken yüreğimde hissetmiştim bu kardeşlerin yaşadıklarını. Gerçekten onlarla ağlamış, onlarla gülmüştüm. Babaları bir an önce gelsin diye ben de dua etmişimdir. Tabi onların mücadele ruhuna da gıpta ettim. Ve eminim hayat duvarımda kesinlikle bu kitaba ait bir tuğla var. Çünkü çok net hatırladığım okumalarımdan biridir. Okumak çok önemli filan tamam ama neyi ne zaman okuduğun daha önemli kesinlikle. Ben bu hikâyeyi şu an okumakla, daha önce okuduğum yaşlarda okumak arasında dağlar kadar fark ve uçurum görüyorum. Şu an çok iyi, mükemmel bir insan olmayabilirim ama o zaman okuduklarım iyilikle kötülük arasındaki ince çizgide nasıl yürünmesi gerektiği hakkında fikir vermekten çok ötesini kattı bana. Bu hikâyelerdeki çocuklarda mükemmel değildi ki zaten. Örneğin burada hırsızlık gibi bir olay işleniyor bir bölümde. Durup düşünmek gerekiyor üzerinde bir yetişkin olarak şimdi. O zamanki seren ne hissetti merak ediyorum mesela. Çünkü hiç bir zaman neden hırsızlık yapmamam gerektiği anlatılmadı bana açık açık. Bir çok çocuğa anlatılmıyor. Herkes bir şekilde öğreniyor bu durumu. Ya da öğrenemiyor. Ama hırsızlığın asıl manasını da bilinç altında öğrenmek için işte böyle şeyler okunmalı. Emek hırsızlığının da "yer değişikliği" hırsızlığı kadar gerçek olduğunu öğrenmeli insan işte böyle kitaplardan. Unutmadan şunu da söyleyeyim. Ben kitaplara çok anlam yüklemiyorum. Kitaplardan zaten çok çok anlamlı. Ben sadece öyle ya da böyle bazı kitapları doğru zamanda okuduğum için kendimi çok şanslı hissettiğimi paylaşmak istiyorum. Israrla da kitapların ve okumanın beni mükemmel iyi çok akıllı yapmadığını vurguluyorum. Beni dinleyen önemseyen çocuklara da aynı şekilde bunu söylüyorum. O zaman kitaplardan ne istiyorsun ya da ne bekliyorsun sorunun cevabı benim için çoktan cevaplandı. Kitaplar beni daha "farkında" yapıyor. Çoğu zaman işkence sebebi. Ama yine de her şeye rağmen, iyi ya da kötü her kararımın mihenge vurularak dilimden, kalbimden çıktığına her zaman emin oluyorum. Aklım vicdanım bende, kirada değil. İşte kitaplar.
·
140 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.