#GönülDağı♡
youtu.be/A-Np65VInS4
1:52-07:05
#AileOlmak
Bu Gıdı Gıdı Behçetin hikayesi... Hem de yürek yakan hikayesi... Behçet deyipte geçmeyin... Onlar geçtiler siz geçmeyin. Ya da geçin bee nasıl olsaa onun artık ailesi var. 🥺
Dünya üzerinde doğupta anasına, babasına muhtaç tek varlık insandır dediydi anam. Ahılda oğlaklar doğar baharın doğar doğmaz ayağa kalkar, doğar doğmaz yürümeye başlar. Amma en acizi insan yavrusudur derler. Bir tek o bu kadar zayıf doğar ve yaşatıkça hep bir aileye ihtiyaç duyar. Aileyi mezarlıklarda gördüm önce. Aile mezarlıkları yazardı üstünde. Yan yana yatan, ölünce bile bir birinden ayrılmak istemeyen insanlar ve sağken bile yan yana gelmekten nefret eden biz... Sonra mahalle arasında aralık kapılardan gördüm sıcacık yuvaları, bayramlarda gördüm, panayırlarda gördüm, çarşılarda gördüm. Amma hep uzaktan gördüm... Bir ailem varmıydı diye sorsanız bana uzaktan bakınca dumanı tüten bir bacamız vardı, çatımız vardı, altında da biz vardık. Amma bir ailemiydik, değilmiydik hiç bi zaman bilemedim.
Çok çabaladım eskiden beri. Belki çok fedakarlıklar yaptım, gardaşlarım enayi dediler baa, ben gene de vaz geçmedim. Lakin başaramadım da. Aile olmayı beceremedik biz. Dağıldık gittik... Bu yüzden hep bi özlem kaldı içimde. Bir ailenin, sıcacık bir yuvanın özlemi... Seni koşulsuzca seven, önündeki lokmayı kapmak için yarışmayan, sana çelme takmayan birilerinin olduğu, kendini güven içinde hiss ede bildiğin bir çatının özlemi...
Ben Behçet. Mezarcı İlyasın oğlu Behçet. Gıdı gıdı Behçet derler baa. Derler ve geçerler. Kimse bilmez içimde ne hasretleeeer, ne fırtınalar kopuyor. Bu hayattan ne öğrendin deseniz baaa aile olmanın ne demek olduğunu öğrenemedim elbette amma ne demek olmadığını öğrendim. Aile olmak aynı kan bağından olmak, aynı çatının altında yaşamak, aynı kaptan yemek yemek değilmiş. Aile olmak bir gönül bağıymış meğer. Aile olmak bir kapı aralığından bile sızıp insanın yüreğini ısıtan bi sıcaklıkmış. O gördüğüm ailelerin hepsinde bi şey vardı. Sanki görünmez bi rüzgar esiyor ve hepsini biri birine bağlıyordu. Hepsi aynı şeye gülüyor, hepsi aynı şeye ağlıyor, hepsi aynı şeye seviniyordu. Ama ben. Hep uzaktan baktım buna. Bi kapı aralığından... Peki neydi o bağ? İnsanları aile yapan o bağ... Biri birine bağlayan o sımsıkı ipin adı neydi?
Valla benim aklım ermez abilerim, ablalarım. Ben bilemem. Varın adını siz koyun...
2:28:10-2:33:33
Hani insanları biri birine bağlayan, aile yapan bi bağ var demişdim ya size, adını söyleyemediydim hani. Adı yokmuş zaten. Kendi de yokmuş. O bağ ailenin, sevginin, birliyin ta kendisiymiş.
O bağ bazen zor bi zamanmış, insanın en ihtiyaç duyduğu anda, en ihtiyaç duyduğu zamanda içine yerleşip gelen bi duyguymuş bu. Merhamet gibi...
İnsanın aynı dili konuşmak istediği, aynı türküyü beraber söylediği bi yoldaşmış. Sevgili gibi...
Aklın değil, mantığın değil, yüreğin öne geçtiği, insanların bir birini en harfsiz ve en kelimesiz sevdikleri bi cümleymiş o bağ. Ve insanı insan yapan da buymuş. Bi amacı olmalı insanın önce. Öyle dediydi Ciritçi Abdullah. Sonra da bi ailesi olmalı dedim ben. Sırtını yaslaya bileceği bi ailesi olmalı.
Ben Behçet. Gıdı gıdı Behçet derler baa. Derler ve geçerler. Ama geçsinler artık benim bi ailem var. İçimde kopan o volkanları dindiren, içimdeki bu sonsuz yalnızlığı bitiren bir ailem var. Ve ben adını bilmesem de işte o bağla bağlıyım onlara.
Adettendir:VESSELÂM
·
47 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.