Son Gulyabani'nin son kitabı Karanlığın Şahidesi, okurken "olmuştur" dedirten inandırıcılığıyla büyülü gerçekliğin anlamını genişleten bir roman. Korku gerilim romanlarıyla aram iyi değildir. Çünkü korkuyorum. Yeri gelmişken yakın zamanda ölen (4 Eylül 2022) Peter Straub'u saygıyla anıyorum. Kendisi beni pek çok kez tırsıtmayı başarmıştır. Son Gulyabani Mehmet Berk Yaltırık son zamanlarda sosyal medyada gerekli gereksiz karşıma çıkıyordu. Üslubuyla -sopa olmayan anlamıyla- matrak bir adama benziyordu. Karşılaşmamın sebebi ise kıymetli bir eski dostumun kıymet verdiği bir kişi olmasıymış. Karanlığın Şahidesi İthaki Yayınlarından çıkınca okuyalım bari diye kendi kendime lütfettim. Araştırdım "soğuķ içiniz" anlayışıyla "gece okuyunuz" denilmekteydi. El insaf, zaten korkuyorum... Yine de talimata uyarak okumaya başladım ve bitirdim. Korktum mu? Hayır. Yanlış anlaşılmasın normalde korkardım fakat 1800'lü yılların Osmanlı İstanbul'unun muhteşem tasvirine o kadar çok kendimi kaptırmışım ki Periveş'le birlikte sokaklarda dolaşırken korkmayı unuttum. Romandaki insanların kötülük istidatları İfrit Beyi'ni gözümde melek mertebesine yaklaştırdı. Rüstem gibileri dolaşırken gariban cinlerden kim korkar ki? Roman da esirenin kızı olarak hayata başlayan Periveş'in kendisine musallat olanın hükmünden kurtulmaya çalışırken yaşadıklarını ve hikayesinin Ecelyandı Ateş Behiye ile birleşmesini okuyoruz. Ayrı bir roman olabilecek Behiye'nin hayatı ileri sarmayla çok kısaydı. Haddimi aşmam gerekirse, roman tekniği açısından okuyucuyu yükseltecek yerler biraz hızlı geçilmişti. Sonuç olarak Karanlığın Şahidesi, dili, üslubu, karakterleriyle çok beğendiğim bir eser oldu. Son Gulyabani'nin kalemi keskin, okuru bol olsun. (Yazara hodri meydan: 1000-1500 kelimeyle herkes kitap yazar, 200-300 kelimeyle yaz da görelim.)