hayatın beni kucaklamasıyla boğmasını hep karıştırdım. inişlerim ve çıkışlarım birbirine girdi. koskoca bir düğümün ortasında bazen bağdaş kurup sadece oturdum. çıkış yolunu hiç bulamadım. bu karmaşanın ortasında çok huzurlu anlarım oldu. bazen o kadar güçlüydüm ki, ben bile yıkamadım kendimi. koskoca dünyaya rağmen, kendime rağmen ayakta kaldım. sonra yıkılabilmenin ayakta kalmaktan daha fazla güç gerektirdiğini anladığım günler oldu. sayısız kahkaha attım, zihnimin içinde saklambaç oynadım. ama her seferinde, kaçtığım yerden sobelendim. kaçtığım şeylerin kucağına düştüm. sonra kaçmadım. bu sefer kayboldum. olduğum noktada, durduğum yerde evren kendini baştan yarattı. tek bir hücremi bile tanıyamadım, yabancılaştım. bazen neye tutunduğumu unuttum. en ufak şeyleri dağ yaptım, sebep aradım. bağlanma konusunda çok zorlandım. sonra bir bıçakla tüm bağları kopardım. döndüm, durdum, yürüdüm, koştum. hayatımın çevresinde dolandım. kaldırımların üstüne baktım. insanların yüzünde bir şeyler aradım. kötüyken, kimseyi, arayamadım. insanların yüzüne bakmayı bıraktım. kaldırımlara bir daha baktım. çizgilere basmadım. çizgileri ayırt edemedim. nefesimi tuttum. nefesimi kontrol edemedim. hızlı, hızlı, çok daha hızlı. yoruldum. yerimde duramadım. iz bıraktım, izimi sildim. burdayım, diye bağırdım. ben buradayım. sesimi kestim. soluğumu kestim. hayatımın çevresinde bir daha dolandım. çevremde olan insanlarla olan bağlarımı turladım. çok kalabalıktım, çok yalnızdım. varlığımı sürdürdüm, varlığımı sorguladım. kendimi güzel olan her şeyi yutan bir kara delik sandım. sonra hayatın beni yutan bir kara delik olduğunu anladım. kendimi affettim. kendimden özür diledim. hep bir savaştaydım. hep bir barış imzaladım. ama çıkış yolunu, hiç. avucumda bir hayat var, ve ben onunla ne yapacağımı artık hiç bilmiyorum.
·
57 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.