Gönderi
Bana göre Shakespeare her zaman efsanevi bir tiyatro yazarından bağımsız insan psikolojisini derinlemesine inceleyip sözcüklere çok iyi dökebilen bir sanatçı.
Othello, Hamlet, Romeo ve Juliet, Aşkın Emeği Boşuna, Macbeth... ve daha sayamadığım birçok eserinde sadece bir tiyatro değil psikoloji, sosyoloji, yazıldığı dönemin tarihini de okuyoruz aslında olayla birlikte.
Shakespeare'in her kitabında alışık olduğumuz gibi duygu yoğunluğu ve tasviri açısından zengin olan bir eserdi.
Tiyatro diye okumakta önyargılı olanlar varsa asla olmasın çünkü kitabın başından sonuna kadar roman okuyormuşsunuz havası veriyor.
--
Othello ve Desdemona birbirlerini deli gibi sevmelerine rağmen Othello'nun karısına karşı olan güvensizliği ve çevresinde dost sandığı insanların aklını çelip türlü oyunlar oynaması sonucu aşkları ve hayatları üçüncü kişiler yüzünden acı sonla bitmek zorunda kaldı.
"Kuşku uyandıran bir düşünce tatsız gelmez önce.
Ama aslında zehirlidir, insanın kanına bir girdi mi
Yanıp tutuşur kükürt ocağı gibi."
Bu şekilde içindeki kuşku yanıp tutuştu Othello' nun. İçinde beslediği kıskançlık canavarı hem sevdiğine hem kendine zarar verdi
Othello durumun her ne kadar farkında olmasa da, kim aklını çelmeye çalışırsa çalışsın, bu en güvendiği insan da olabilir, Desdemona'ya karşı duyduğu aşk bu derece sahte ve basit olmasaydı üçüncü kişilerin sözüne kanıp geri döndürülemez hatalar yapmadan önce;
"Aşık olmasaydım eğer Desdemona'ya,
Denizlerin tüm hazinelerini vereceklerini bilsem de
Bekarlığın sultanlığından ayrılıp sokar mıydım"
sözlerini lütfettiği Desdemona'yla konuşurdu diye düşünüyorum. İşte o zaman Othello'nun aşkına ve boş sözlerine inanabilirdim, fakat herkes öldürürmüş sevdiğini...
·
1 plus 1
·155 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.