Bu pasajdan sonra da blues ruhunu merak etmez misiniz?
Junior Wells: "One, two, one, two, three."
Yoğun, canlı bir sound. Sade. Bas, davul, piyano ve iki gitar, net, enerjik, çok yüksek volümlü değil ve sıcacık. Junior Wells kemerinden pırıl pırıl parlayan, gümüş rengi bir ağız mızıkası çıkardı ve mızıkayı dudaklarının arasına yerleştirdiği anda, kendini tekrarlayarak akmaya devam eden ses örgüsüne bir ses daha katıldı, yüksek volümlü ve tiz bir ses, önce dikkatli bir şekilde döndü kendi etrafında, bir iki zıplamayla tırmandı ve bir topaç gibi dönmeye başladı sonra. Sonra- sert bir snaredrum atağı ve grup sustu. Junior Wells mikrofona uzandı ve gözleri kapalı şarkısını söylemeye başladı:
You got to help me, Baby
I can't do it all by myself
You know if you don't help me this mornin'
I'll have to find myself somebody else
Tekrar başladılar canlı bir ritimle çalmaya, ağız armonikası bir kere daha tırmandı; indi, çıktı gamları, yalnız ve arı, ta ki en yükseklerde bir notada ısrarla kalana dek. Tek başına ve kararlı bekledi, sonra gitar yakaladı onu ve beraber gezinmeye başladılar. Dengler iki enstrümanı birbirinden ayıramadı, sonra gitarist soloyu devraldı, hızlandı giderek ama buna rağmen gereksiz tek bir nota duymuyordu Georg.
Eski bir şarkı, bir maçonun ağıdı, acizin itirafı ve aynı zamanda ona karşı beyhude bir isyan. Majestelerinin konser salonunda şimdiye kadar hiç kulağına gelmemiş bir müzikle tanıştı Dengler. İnsanı içine alıp sürükleyen ritim, yalnızlık ve blues'ta yaşayan özlem arasında harap hissetti kendisini.
Junior Wells ve gitarist değişerek bir dörtlük söylüyorlar. Bir sonraki adımda neler yapacaklarını sadece bakılarak ya da kısa ünlemlerle anlatıyorlar birbirlerine. Junior Wells geliyor mikrofona:
Can I blow some?
Ve armonikasından fışkıran nota çağlayanları dolduruyor salonu; tırmanıyor ve iniyor ses, yoğun, usta işi.
Gitarist parlak projektör ışığının tam ortasına sıçrıyor:
Look and hear
Sol elinin parmakları gitarın sapında hızla aşağı kayıyor, uzun uzun çalınan, can çekişen bir notada biraz mola verip sanki acı verecek kadar esnetiyorlar onu. Sonra, meçhul bir koreografinin eşliğinde tekrar yukarılara tırmanıyorlar.
Grubun ikinci şarkıyı bitirmeye hiç niyeti yok gibi, salondaki kimse de bunu istemiyor zaten. Müzisyenler sürekli teşvik ediyorlar birbirlerini, yeni doğaçlamalara sürüklüyorlar. Piyanist Gershwin'den alıntılar yapıyor, Chet Baker'dan bir iki tema çalıyor ve sonra diğer enstrümanların yanına dönüyor.
Ve sonunda sırılsıklam ama gülerek sahnenin önünde sıralanıyorlar:
"Ladies and Gentelmen- Junior Wells," diyor gitarist ve ağız armonikalı küçük adamı gösteriyor.
"Buddy Guy," diyor Junior Wells ve gitariste işaret ediyor.
Sayfa 55 - İletişim Yayınları, 2. Baskı 2017, İstanbulKitabı okudu
·
127 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.