Anne...Meğer seni anlamak için anne olmalıymışım..Merhaba 1k okurları!
Aylar önce alıntılardan beğenip okuyacaklarıma eklediğim ve dün okumaya karar verdiğim bir kitapla akışınızdayım bu gün.
Okuyor olduğum bütün kitapları dondurdum ve nefes alacak bir kitap okumaya karar verdim. İyi ki de karar vermişim.
Anneler...
Canını evladı için hiçe sayan, sabahı sabah eden, ayağına taş, gözüne yaş değmesin diye kendini siper eden, kan kusup "kızılcık şerbeti içtim" diyen, sabah herkesten önce ayakta olsa da en son şöyle bir ortalığı teftiş etmeden uyuyamayan, üzeri açık kalır diye gece uykusunda bile evladını düşünen, yediği her lokmasında "acaba onun karnı tok mu?" diye aklında geçirip lokması boğazına dizilen, azarlamalara doyamasa da, evladından çok kendi canını yakan, giymeyip giydiren, yemeyip yediren, evladı hastayken "rüyamı karşıtırdım, bir arayıp sorayım" diye yavrusunun her hali içine doğan eşsiz ve de cennet kokulu kadın!
Daha çok eklerdim de yaz yaz bitmez ki...
Anne derken aklıma ilk anneannem gelir, bu incelemeyi ona ithaf etmek istiyorum. Neden mi? Annem benim değerlim ama üzerimde emeği büyük olan, şuan inşaAllah ki beni göklerden izleyen anneannem hasretimin en derin yarası. Ben annesini kaybetmiş bir çok kardeşimizi düşünerek yazmak istiyorum incelememi.
Kitabı okurken bir anne olarak kendimi de okudum, ama en çok evlat olarak annemi anımsadım.
"Anne yalanları" diye bir bölümü var; "meğer ne çok yanmış canın benim için", dedim.
"Anne olduğunda anlarsın" derdi hep annem.
Meğer ne çok anlamamışlığım varmış seni Anne...
Rüyalarıma gelesin diye çok dua ettim. Seni kaybettiğim kaç yıl oldu, rüyama en çok canım yandığı günün gecesinde geldin. Yattığın yerden bile düşünür oldun.
Her evladın okumalı olduğu bir kitap. Kahakahalar attırdı, "bizim evi mi yazmış" acaba dediğim oldu. Gözlerimde yaşlarla bitirdim.
Okuyun derim. "Annem beni anlamıyor" dediğiniz olduysa okurken anlarsınız;
"Meğer annelerimiz ne çok haklıymış"...!
Keyifli okumalar diliyorum.