İslam'ın temel bilgi ve amel kaynakları çok açık olmasına rağmen, bir harfi değişmemiş Kur'an-ı Kerim ve büyük ilmî emeklerle sahihi sakiminden ayrılan sünnet önümüzde dip diri durduğu hâlde; modern zamanlarda bu bilgi kaynaklarının karşı karşıya getirilmesi şeklinde kendini gösteren usûlsüzlük; Kur'an İslam'ı Hadis İslam'ı diye İslam'ın tasnif edilmesi, hatta Allah ile Resul'ünün karşı karşıya getirilmesi, İslam'ın deliller sistemi ve deliller hiyerarşisinin değerler sistemi ve değerler hiyerarşisinin, öncelikler fıkhının, akli deliller ile naklî deliller ilişkisinin kaybedilmesi, on beş asır sonra bizi birleştiren âmentümüzün dahi yeniden sorgulanmaya başlanması, akaidden olan nice esasların terk edilmesi, akaidde olmayan nice unsurların akaidin sabitelerine dönüştürülmesi, dinin sabiteleri ile değişkenlerinin, asli olanla fer'î olanın nassi ve vahyî olanla kültürel olanın, âdet ile ibadetin, yerel olanla evrensel olalın birbirine karıştırılması,
Şii-Sünni sufi-selefi zâhirî-bâtini, gelenekçi-modernist, Ehl-i Kur'an- Ehl-i Hadis gibi bölünmeler yetmiyormuş gibi Ehl-i Sünnet içi tartışmaların da başlatılması, farz ile sünnetin, sünnet ile nafilenin, sünnet-i hudâ ile sünnet-i zevâidin, hatta sünnet ile bidatın birbirine karıştırılması, kültürü din hâline getiren neo selefilik ile dini/vahyi kültürün ürünü olarak okuyan modernizm/tarihselcilik gibi usûl dışı arayışların ortaya çıkması ve icmaın, kıyasın, maslahatın, istihsanın, sedd-i zerianın, makâsıdın unutulması dini doğru anlama o usûlümüzü kaybetmekten, 'usûl-i din'i bilmemekten kaynaklanmakta; bir usûle ne denli ihtiyaç duyduğumuzu göstermektedir.
·
68 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.