Gönderi
Tarık Dursun K.'nın okuduğum üç kitabında ortak noktalar var. Hasangiller'i yazar 1955'te, Rızabey Aile Evi'ni 1957'de yazmış. Kronolojik sırayı gözetmeden okuyunca 1982'de basılan İmbatla Dol, Kalbim kitabını da okumuş oldum- bir kaç hikâyeyi atladığımı söylemem gerek.
Kitabın tamamını okumama sebebim şu aslında: öncelikle yazarın anlatımı, üslûbu çok güzel, okuması güzel, türkçesi canlı ve kıvrak, bunların hepsi çok güzel özellikler. Bununla birlikte üç kitapta da bir aynılık, benzerlik var. İyi bir çıta yakalayıp da oradan yazmaya devam etmek gibi sanki. Yazar hakkında net bir karar vermek için erken olsa da diğer kitaplarını okumadan bir yazar için ne yazacağını tahmin edebilmek kötü bir durum değil mi? Edip Akbayram'ın 80'li yıllarda ve çok daha sonra çıkardığı albümlerin soundunun aynı olması gibi. Yakalanan bir çıta, bir sound var ve hep oradan müzik yapıyorsun. Veya Travis albümleri gibi. Ne dinleyeceğini bilerek o albümleri dinlemenin tadı kısa süreli olabilir. Burada da buna benzer birşey yakaladığımı düşünüyorum. Tarık Dursun K. insanları aynı sınıflarda, aynı dertlerle muzdarip insanlar. Ancak yazarın üslûbunun güzelliği bir şekilde bu hikâyelerin, öykülerin eskimemesini de sağlıyor. Yazarın sinemayla neden bir bağı olduğunu da gösterebilen hikâyeler bunlar: her şey akıyor. Betimlemeler mümkün olduğunca az, diyaloglar mümkün olduğunca çok, hareket her yerde. Çok iyi hikâyeler okudum diyebilirim. ancak mesela Tahsin Yücel'in Komşular kitabındaki gibi bir derinliğin olduğunu da söyleyemem- derinlik kelimesi de doğru değil, diyaloğa çok dayanmayan bir edebi üslûp diyeyim.
Tarık Dursun K. okumaya devam edeceğim, belki de böyle düşünmemin yanlış olduğunu gösteren bir çok eseri olabilir yazarın, çünkü 18 hikâye kitabı, 19 romanı var Tarık Dursun K.'nın. Bunlar haricinde bir çok çocuk kitabı, deneme kitabı da yazmış. Senaryoları, antolojileri, şiir kitabı da var.
Bakalım...
··
433 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.