“Nasıl da yitik hayatlarmış bu bizimkiler, değil mi?”
“Aniden aydınlandım.” der Marianne, ve kocasını terk eder. Ve onun yalnızlığa adım attığı bu korkulu ve cesur günler, bu kitabın kısa ve çok derin anlamlarla taçlandırılmış kısa özetidir.
“Daha iyi bir hayat nasıl olurdu” temalı bir ödev hazırlayan çocuğuna bakarken mi düşünmüştür bu kararı kadın, yoksa sürekli uzakta olan kocasının yokluğunda da pekala yaşabileceğini mi fark etmiştir, bilinmez. Bilinen, bu kararın çok, saçma görünecek kadar çok ani olduğudur. Bardağın nasıl dolduğunu uzun uzadıya anlatmaz Handke, taşmasını gösterir. Bizi nedenlerle değil, sonucun içindeki çelişkilerle uğraştırır.
Kadının ve etrafındaki birkaç insanın durağan yaşamlarını anlatır Handke. Tıpkı kitabın sonundaki Goethe alıntısındaki gibi, “düşünerek ya da düşünmeden..dehşetengiz durumlarda bile sanki hiçbir şey yokmuş gibi nasıl yaşar giderse, öyle” yaşayıp giden insanları.
Ama durağan olanın içindeki çelişkileri, ruhun çırpınışlarını, bastırılmış duyguların gizli tuttuğu şiddeti açığa çıkarır: Erkeğin terk edilince ortaya çıkan şiddeti, kadının içinde dönüp duran ve aslında nefret ettiğini düşündüğümüz çocuğuna yansıttığı şiddet, ve çocuğun aslında mutlu olmayan ebeveynlerine karşı duyduğu hınç..O yüzden bu kitabı okurken, çok az olay anlatımı olmasına rağmen, sanki çok hareketli bir metin okuyormuş gibi hisseder insan. Handke’nin sevdiğim yanı sanırım bu: durağanlığın kendi aksak ritimiyle anlatabilmesi.
En dikkat çekici ayrıntılardan biri, bir kadının yalnız kalabilmesine en az tahammül edebilenin yine kadınlar olmasıdır. Kendisinin yapamadığını başkasında gören ve kararını değiştirmek için çırpınan o acınası insan tipini çok güzel verir yazar.
Eşini terk etme, yalnızlık kararı kitapta iki arada bir derede bırakılır. Kafada çoğu şeyler çözümlenmişken hayatın gene de başka bir yerde olduğu duygusunu inceden inceye sezdirir insana. Tek ve sabit bir sonuca varamayışımızı kitabın sonunda kadının yalnızlık kararını sürdürüp sürdürmediği okura bırakmasına borçluyuzdur. “Ee, ne oldu şimdi, döndü mü, yalnız kalmaya devam mı etti.” dersiniz, cevap gelmez. Hayatın içinde kusursuz hiçbir seçenek, yegane bir kurtuluş yoktur mesajını verir sanki.
Bir kadın yazarın, bir erkek karakteri başarıyla anlatması zor değildir bana göre. Çünkü erkeklerin dünyasında yaşıyoruz, ve biraz gözlem, biraz üzerine düşünmek yetiyor. Ama erkek bir yazarın, bir kadını yazarken gösterdiği beceri beni her zaman etkilemiştir. Çünkü bu çabayla kazanılmış bir duyarlılığı, sağlam gözlem gücünü ve empati yeteneğini ortaya koyar. Tıpkı Peter Handke gibi.
Hasılı, durağan, kasvetli, herkesin hoşuna gitmese de, meraklılarına beklediği edebi lezzeti sunacak güzel bir kitaptır kendisi. Keyifle okunsun dilerim..
Not 1: Eğer okumak istiyorsanız 
Tevfik Turan çevirisi yerine 
Süheyla Kaya çevirisini tercih edin derim. Ben birini dinleyip birini okudum. İlki fazla teknik bir dil olarak kalmış. Düpedüz olmamış.
Not 2: Kitaba adını veren The Lefthanded Woman adlı şarkıyı The Cadillac Kings’ten dinleyiniz..
”başkalarıyla bağrıştı zincirli salıncakta, sonra da onu yalnız bir daha
ancak düşlerimden geçerken gördüm.” diye bir cümle geçer içinde. Çok güzel, mahrum kalmayınız.
··
1.841 görüntüleme
Son bir şey daha; doğru -daha doğrusu- en yakıştığını düşündüğünüz tercüme önerisi için ayrıca teşekkürler.
Çok kızdığımda elimde bir şey varsa yere bırakıyorum. Nesnenin canı yanmasın diye:)) inceleme, bakımında sağlam bir kalemin var Emel.🌺 son satırlarında, altın vuruşu yapmışsın:) yürekten katılıyorum sana 🥰🌺
Ne güzel içten bir inceleme kitabi merak etmemi sağladı 👌🤎
Handke iyi bir yazar. Bu kitabın baskısı çok zor bulunur ama 
Çocuğun Öyküsü nü hızla bulabilirsiniz. Keyifle okuyun 🙏
Mükemmel bir yorum, teşekkürler
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.