İlksöz: Yalnızlık, yaşlanınca daha da zor. Hayat biriktirdiklerimizdir. Acısıyla, tatlısıyla. Ama en çok da sevdiklerimizle. Yetmişli yaşların sonuna gelmiş yaşlı adam evinde tek başına ama anılarıyla birlikte yaşamaktadır. Çok yakın arkadaşlarını, dostlarını yıllar içinde yitirmiş, kendi başına kaldığı bu hayatta sıranın kendisine gelmesini beklemektedir belki de. Aslında insan bekler, kapısı çalındı, kilitli olmayan kapıdan biri eve geldi diye bekler umar da, artık onu arayıp soran kimse kalmamıştır. Evin içine giren tek şey, kapılardan, pencerelerden sızan soğuk rüzgârdır. Kış gününün soğuk havası yalnızlıkla daha da çok üşütür insanı. O da bu soğuk ortamı anılarındaki dostlarıyla, o sıcak insanlarla ısıtmaya çalışır. Yalnız insanın iki dostu vardır: kendisi ve anıları. Yaşlı adam da kendi kendine konuşurken bir anda anılara dalıp gider, dostları ile paylaştıkları zamanlar dile gelir. Belli belirsiz geri dönüşler hikâye içine yayılır. Hatırlananan bir an aktarılırken zaman zaman bugünkü yaşlı adamın sözleri, düşünceleri, hareketleri böler hikâyeyi. Ama bu bölüşler ne hikâyenin akışını zedeler ne de okuma ritmini bozar. Zaten gerçek hayatta da öyle değil midir: kendi kendimize dalıp söylenirken aklımıza gelen hatıralar olmaz mı, o hatıralar yeni hatıraları akla getirmez mi, o hatıraların içinde kaybolmuşken kendi kendimize konuşup yorumlar yapmaz mıyız... Yazar hiçbir abartıya kaçmadan, okuyucuya duygusal göndermeler yapmadan, sade ve duru bir anlatımla, o büyük yalnızlığı ve yalnızlığın getirdiği hüznü hikâyenin içine o kadar güzel yerleştirmiş, bunu yaparken bu duyguları yaşayan yaşlı birinin yaşadıklarını o kadar başarılı bir şekilde aktarmış ki tüm hisleri fazlasıyla yaşadım okurken. Çok keyifli bir okuma oldu benim için. Herkese öneririm. Kitapla. Sağlıcakla. . . Sonsöz: Keşke en azından gözlerimiz kalsa ve seyretmeyi sürdürse, hayatı seyretmeyi. .

Kış UykusuGoli Taraghi · Yapı Kredi Yayınları · 2019144 okunma

·

139 views

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Özcan