Keşke elimden sizi iyileştirmek için bir şey gelse Bülent BeyKitabın yazarı Bülent Uran’ın ilginç bir hikayesi var. 40’lı yaşların ortalarına kadar kadın doğum uzmanı olarak çalışmışken sonra bir anda hipnoz, regresyon terapisi, EFT gibi alanlara kayıyor ve bu konularda Türkiye’nin önde gelen isimlerinden birisi haline geliyor.
Uran’ın bu kitapta ana hipotezi insanların neredeyse bütün davranışlarının değersizlik inancı kaynaklı olduğu. Bu çok büyük bir iddia. Bakın insanların bütün psikolojik ve hatta fizyolojik sorunlarının kaynağı demiyor. Bütün davranışlarının kaynağı diyor.
Peki bu iddiasını kitapta iyi bir şekilde savunabiliyor mu? Hayır. Kitap boyunca hiçbir bilimsel temele, delile dayanmayan, sadece yazarın fikirlerinden ibaret olan önermeler, yüzeysel analizler, değerlendirmeler serisiyle bombardımana uğruyorsunuz. Ve birçok yerde düşünme yapısında açıklar, eksiklikler yakalıyorsunuz. Zaten bu kadar karamsar, sinik, kötü niyetli bir bakış açısının doğru olması insan olmanın doğasına ve onuruna aykırı bence. Dolayısıyla kitap yanlış bir önermeyi savunması ve bu yolla birçok okurun beynine yanlış inanç tohumları ekmesi yönüyle ciddi bir eksi puan alıyor benden.
Üslup olarak kitap daha ilk sayfasından size kendinizi rahatsız hissettirecek bir istihzaya, sahip. Yazarın okucuya saygısı olmayan, ukala, pervasız, “hiç kimse umrumda değil” tarzı, cümlelerin hepsine sinmiş.
Kitabın ortalarına doğru ukalalık, edepsizlik ve küstahlığa dönüşüyor. Buraya alıntı yapmaktan içtinap edeceğim düşük seviyeli erkek muhabbetlerinde geçecek bel altı tabirler okuyucuyu gerçekten rahatsız ediyor. Annesine bakan, ailesi, çocukları için fedakarlık yapan kişilere “mal” diyor. “Fedakarlığı moral degerler arasından çıkarmalıyız” gibi bir tavsiyede de bulunuyor. Kendisine danışanlardan bazıları hakkında “sonradan görme” tarzında yorumlar yapıyor. Memurlara “korkak” diyor. “İnsanı insan yapan birinci özellik olan merak ve araştırma duygusu memurun yanına bile uğramaz” diye bir ifade geçiyor. Ne yani, memurlar insan değil mi?
Yazarımızın sevgiye olan bakışı da onun üslubundan nasibinin almış. “Sevildiğine inanmak baş belası bir durumdur kişiyi başkalarına bağımlı kılan bir baş belasıdır. Sevgi ihtiyaç değildir. Yaşamak için sevginin gerekli olduğu kanıtlanmış bir şey de değildir.”
Kitabın başlarında bir Yaratıcı’ya inanmadığını açıkça ifade eden yazar, kitabın ilerleyen bölümlerinde kendi ifadesiyle Tanrı’yla konuşuyor, dua ediyor; dahası Tanrı'nın kendisini dünyaya insanları iyileştirerek faydalı olması gibi bir görev için yolladığına inandığını söylüyor. Ahmet Kaya’nın da dediği gibi “Bu ne yaman çelişki anne!”
400 sayfalık kitabın ilk 350 sayfasında değersizlik inancının varlığını ve rolünü ispatlamaya ayıran Bay Uran, kitabın son 3-5 sayfasında bu inancı nasıl ortadan kaldırabileceğimize dair yarım yamalak, net olmayan önerilerde bulunuyor. Zannımca buradaki amacı, “Çare istiyorsanız danışanım olarak bana gelin” mesajı vermek.
Sonuç olarak, bu kitapta Bülent Bey’in kapkaranlık iç dünyasında yolculuk yapıyor, temelsiz düşünceleriyle tanışıyorsunuz. Bana öyle geliyor ki bu kitap içerik ve tavır olarak Bay Uran’ın kendi değersizlik inancını, kendisiyle olan tatminsizliğini, hayal kırıklıklarını ve çok kötü bir şekilde kaybolmuşluğunu bütün çıplaklığı ile ortaya seriyor. Keşke elimden sizi iyileştirmek için bir şey gelse Bülent Bey. Aslında bunu yapmayı çok isterim. Fakat sevgiye inanmadığınızı hatırlayınca bunun pek mümkün olduğuna inanmıyorum ne yazık ki.
