Çevik Atmaca ile gençliğimizi yaşadık, yetişkinliğimizi geçirdik şimdi de sona yaklaşıyoruz...
Le Guin'in ölümün bilinmezliğine yaraşır biçimde çok daha metaforik ve kapalı yazdığı bir hikayeye tanık oluyoruz serinin üçüncü kitabında. Ged, 
Atuan Mezarları'nda olduğu gibi yine yan karakter sayılır. Asıl duygu aktarımını, bakış açısını Arren üzerinden alıyoruz kitap boyunca. Arren uzak bir adadaki rahat yaşamından bir anda kendini Başbüyücü Ged'in yanında buluyor, aynı bizler gibi. O da Ged'in hareketlerini, düşüncelerini anlamaya çalışıyor; hem de bizim gibi Ged'i bağrına basıp çok sevmiş halde yapıyor bunu. Bu da çok güzel bir yan karakter kullanımı bence, 
Ursula K. Le Guin bunu ikinci kitapta da Ged'i çok sonra sokarak yapmıştı. Bu çoktan bağ kurduğumuz adamı başkalarının hikayesinde okutmak çok zekice.
Tabii ki kitabın ana konusu ölüm ve Le Guin'in bu, herkesin bir noktada düşünüp hayatta sürekli hatırlatıldığı, konuya dair görüşleri ise bence çok yerinde. Seri boyunca büyü kullanımının öyle har vurup harman savurulucak bir şey olmadığını ve bir denge içinde kullanılması gerektiğinden bahsetmişti yazar. Hayatta her aksiyonun denge üzerinde bir etkisi olduğu ve bunu bozmanın hiç beklemediğimiz sonuçlar yaratabileceği Ged'in ana felsefelerinden biriydi. İşte ölüm de yalnızca bu dengenin içinde bir sondan ibaret. Bundan kaçınmanın, bunun korkusuyla yaşamanın ve hatta geri döndürmeye çalışmanın iyi bir sonucu olmayacak. Çünkü, hayatın devam etmesi ve sürekli yenilenmesi lazım:
"Ancak ölümlü olan yeni hayata gebedir, ancak ölümde yeniden doğum vardır. Denge bir durgunluk değildir. Harekettir, ebedi bir oluştur."
·
213 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.