Uzun zaman sonra ilk kez bir kitabın kapağı bu kadar etkiledi beni. Metafizik yoğunluğu yüksek bir beyazın içinde çok "sıradan" bir insan silüeti, silüeti takip eden ayak izleri ve siluete görünmez bir iyelik ekiyle bağlı çok sâde bir gölge... Gölgeler hep sâde olmak zorundadır zaten/çünkü.... *** Yoğun kar temasıyla sanırım bir ömür süresi imgeleniyordu kitapta. Beyaz bir kağıt veya boş bir defterin zamanla kaderin çizgileriyle dolacak gibi. Bazen bir çığ düşüyor ve yazılan satırlar akıllı bir tahtadan bir hamlede silinen izler gibi görünür olmaktan çıkıyordu. Görünür olmayan bir şeyin var olmadığını kim iddia edebilir ki!? Görünür olmamak varlığın bambaşka bir boyutu! Bazen "sâde" olmanın görünür olmamak ile eş anlamlı olması ne kadar ironik! Bence kitaptaki kar ve kardan yansıyan beyazlık sâde bir hayatın anlatmaya değer oluşunu hatırlatmaya çalışıyordu okuyucuya. Bir çoğumuz sâde hayatlarımızı yaşayacak ve sade mezarlarımıza döneceğiz... *** Yazar Egger'in hayatının sâdeliğini birkaç sâde kelime ile muhteşem ifade edebilmiş: "Bir ev nşa etmişti, sayısız yataklarda, ahırlarda, Kanyon arkalarında ve hatta birkaç gece Rus yapımı bir tahta kısa duymuştu. Sevmişti." İşte hayat. Hayatın sonunu daha şairane bağlamış yazar bana göre: "Göğsünde delici bir ağrı hissetti... Kalbini duyuyordu. Atışlar durduğunda sessizliği dinledi, sabırla bir sonraki kalp atışını bekledi. Ama artık gelmedi. Egger kendini bıraktı ve öldü." Sizin de aklınıza Necaatigil'in şu mısraları gelmedi mi? Adı, soyadı Açılır parantez Doğduğu yıl, çizgi, öldüğü yıl, bitti Kapanır parantez. O şimdi kitaplarda bir isim, bir soyadı Bir parantez içinde doğum, ölüm yılları. *** Kitap hakkında yapılan yorumların birinde şöyle denmiş: "Okumanız iki saat sürse de unutmanız bir ömür alacak." Unutmak? Sâde yaşarken, sâdeliği nasıl unutur insan? Gerçekten sâde yaşamak mı istiyoruz?

Bütün Bir ÖmürRobert Seethaler · Timaş Yayınları · 2017576 okunma

·

154 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Vakti Garîbe Âlemi Muhal