Adam kadının elini tutmak istiyordu, kadın ise buna yanaşmamıştı. Çünkü aklında bir başkası vardı. Evliydiler, iki de çocukları vardı. Kadın öteki bir adama aşık olmuştu. Bunu çekinmeden adama söylemişti. Adam başta ses çıkarmadı, fakat sonradan kadının rahatlığı adamın sinirlerini bozmaya yetmişti bile. Kadın salı geceleri öteki adamla buluşuyordu ve adam buna ses çıkarmadan olanları izliyordu. Kadının yaşaması gerekeni yaşayıp kendine geri döneceğine inanıyordu, fakat gün geçtikçe kadın Öteki adama bağlanmıştı. Adama olan sevgisi de artıyordu. Öteki adamın yanında kaldığı geceler bile olmuştu. Adam çocuklarına bakıyordu, onlar adına sessiz kalması gerektiğine inanıyorsa da kadını seviyordu. Kadın ise duyarsızca, umursamazca yaşıyordu. Adam soruyordu, beni seviyor musun diye, kadın evet diyordu, öteki adamı seviyor musun diyordu , evet diyordu. Kadın hem adamı hem de öteki adamı seviyordu. Adam, kadının kendisini sevdiği düşünüp mutlu oluyordu, öteki adamı sevdiğini de düşünüp çileden çıkıyordu. Artık bir savaş içindelerdi. Öfke nöbetleri yer yer artıyordu. Adam psikiyatrinin verdiği ilaçlara sığınıyordu. Kadın bazen üzülür gibi olsa da tüm duyarsızlığına yeniden bürünüyordü. Aylarca bu durum devam etti. Kavgalar, sakinlikler , adam ne yapması gerektiğini bilmiyordu. Gitmeye gidemiyordu, ama kalamazdı da. Kadına evden gitmesi için bağırıyordu, kadın ise odanın kapısını çarpıp, yatağa geçip yatıyordu. Adam bu derece umursamamaya katlanamıyordu. Her şeyin suçlusu kadındı, ama kadın bu durumu umursamıyordu. Adam çocukların kendisine bırakılmasını istiyordu, kadın izin vermiyordu. Adam öfke nöbetleri geçirip kadını evden kovsa da kadın tüm sakinliğini korumaya , ötekiyle olan ilişkisine odaklanmaya devam ediyordu. En sonunda kadın evden gitmeyi, öteki adamla yaşamaya karar verdiğini, çocukların da kendisiyle geleceğini söylediğinde adam büyük çocuğu bırakmayacağını söyleyerek kavga ediyordu . Kadın ise yine aynı sakinliğiyle gardını koruyordu. En sonunda adam tüm yenilgiyi kabul etti ve evde kalan kadın oldu, hem de çocuklarla. Adam ise artık bekar ve kimsesiz kalacaktı. Buna alışması gerekiyordu. "Bunalımın başlangıcından dört buçuk ay sonra, kadın onu kendinden, yuvasından, mahallesinden, çatı katından, alışkanlıklarından, çocuklarından uzaklaştırmıştı. Adam savaşı kaybetmişti.(sayfa 187)". Kazanan kadındı, kaybeden ise adam... Anlatım tarzı tam olarak böyle bir kitapla karşı karşıyaydım. Başta yadırgadım fakat sonrasında kitap beni kendisine hapsetti. Bittiğinde ise içimi bir hüzün kapladı. Seven her zaman kaybedendi. Adam da kaybetmişti ...