Gençlik dostlarımdan biri var, Ermeni, bütün ailesini kaybetti, şimdi yaşamaktan yoruldu.
Benden daha yaşlı, neredeyse doksan yaşında; büyük bir depresyon ânında bana yazdı.
Benden bir tür intihar izni vermemi istedi. Şöyle cevap verdim: "Eğer hâlâ gülebiliyorsan,
intihar etme; gülemiyorsan, o zaman tamam." Biri bana danışırsa söyleyebileceğim son
söz bu. Gülebildiğiniz müddetçe, ümitsizliğe kapılmak için bin tane sebebiniz de olsa,
devam etmek gerekir. Gülmek hayatın tek mazeretidir, hayatın büyük mazereti! Ve
söylemem gerekir ki en büyük ümitsizlik anlarında bile gülme gücüm oldu. İnsanların
hayvanlar karşısındaki avantajı budur. Gülmek nihilist bir tezahürdür, tıpkı neşenin
kasvetli bir hal olabilmesi gibi.
MetisKitabı okudu
··
24 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.