Gönderi
Okumayı Sevmeyen Çocuğun Hikayesi, Kitaplardan Korkan Çocuk tadında bir hikâye. Ben çok sevdim. Kısacık ama çok çok anlamlı. Kitapları sevelim tabii ki çok sevelim ama bizim için ne anlam ifade ettiğini de bilelim. Ben kitapları çok seviyorum, bu çok net. Ama uzun zamandır fark ettiğim bir şey var: Kitapları birisiyle konuşmayı sevmiyorum. Bazen çok üzüyor insanlar söyledikleriyle. Herkesin bu konuda bir fikri var çünkü. Evet belki hiç düşünmeye bile değmez. Sonuçta bunlar sadece fikir. Hakları. Maalesef yine de üzücü olabiliyor. Ben hiç kimseyi niye okumuyor diye sorgulamazken, herkes benim her davranışımı rahatlıkla kitaplara bağlayabiliyor. Haksızlık. Neden ama? Kitaplar bunu böyle yap, şunu şöyle konuş demiyor ki! Biri benden dolayı kitapları suçluyor gibi hissettiğimde içimde bir şey kırılıyor. Hâlbuki kitaplarla ben ilgileniyor, ben seviyorum. Yani onların hiç bir suçu olamaz. Ben kimseye kitap okur musun diye sormam. Karışmam. Konusunu bile açmam. Ama herhangi biri benim okuduğum bir kitaba bunu mu okuyorsun (!) diyebiliyor. Bazen evet, yoksa sende mi okudun(!) diyesim geliyor. Bazen de hiç konuşmak dahi gelmiyor içimden. Benim yaşam biçimim, hatta belki nefes almamı sağlayan bir olayın başkaları için bu anlama gelmesi üzüyor. Bu demek değil ki herkes bu şekilde. Okuyamasa bile bu olaya bir şans gözüyle bakan bir ton insan var etrafımda, okuyan, bunu benimle paylaşan, tavsiye isteyen, tavsiye eden, kitap alabildiğim, bana kitap kazandıran, kitabını inceleten.... Çok mutlu oluyor ama nadir belli ediyorum... Kitaplar çevremde benim tekelimdeymiş gibi düşünülsün asla istemem çünkü.Ve ben sadece belki çocuklara müdahale ediyorumdur. O da bir yere yönlendirme şeklinde asla değil. Dilerim büyüyünce onlarda bunu "yardım" olarak anarlar. Hepsini çok seviyorum.
·
42 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.