İt Kopuk Takımı ya da orijinal adıyla “A Visit From Goon Squad” Jennifer Egan’ın 2010 yılında yazdığı 4.romanı. Kendisi yine bu kitapla 2011 yılında Pulitzer ve Amerikan Ulusal Kitap ödüllerini kazanmış. Açıkçası benim de o kapsamda listeme eklediğim bir kitaptı. Pulitzer ödülleri bizim için biraz göreceli olabiliyor gerçi, ama yine de merak vb. nedenler aldırdı bu kitabı. Kitap genel olarak kolay okunan 2000’lerde (öncesi ve sonrası da var ama bolca) ABD’de geçen (genellikle diyelim buna da:) çıtır çerez bir pop roman (bu da göreceli biraz:) 13 bölümden oluşmuş ve burada 13 farklı yaşam parçacığı var. Bu açıdan bakarsak buna bir hikaye kitabı da diyebiliriz. Ama bu yaşam parçacıkları şimdi (kitabın yazıldığı tarih) önceleri ( yetmişlere kadar uzanıyor) ve sonralarını (bunlar da kesin olmamakla birlikte 2030’lara kadar gidiyor galiba) kasıyor ve birkaç karakterin etrafında dönüyor. Aslında atlayarak gidiyor demem daha doğru galiba çünkü ilk öyküde laf arasında geçen bir karakter ikinci kısmın baş kahramanı olarak çıkıyor karşımıza, sonra onun patronu ile Kenya’da bir safariye çıkıyoruz 30 yıl kadar önce, sonrası da böyle devam ediyor. Bu öyküler bir bütün oluşturuyor elbette bir parça. Ama dediğim gibi atlamalı her şey, kronolojik bir şey yok. Bu 13 hikayenin anlatımları da aynı değil. Anlatıcılar, anlatımlar değişiyor genelde, birinci, ikinci üçüncü tekil şahıs, tanrı anlatıcı, dergi yazısı ve hatta Powerpoint Sunusu. Evet romanın 12.bölümü 12 yaşındaki bir kızın hazırladığı bir sunum çıktısı olarak yazılmış, zaten (bütün diğer farklılıkların yanında) en çok ilgi çeken ve belki de Egan’a Pulitzer’i getiren bu postmodern dokunuşlar. Kitabın kapağında gördüğünüz gitar da kitap boyunca bırakmıyor sizi. Bu müzikle dolu bir kitap, ağırlıklı olarak punk var 80’ler ve sonrasından, ama başka güzel şarkılar da çıkıyor arada karşınıza. Zaten kitabı karışık bir kaset gibi A ve B diye iki parçaya bölmüş yazar, hikayeler (bölümler) de şarkı isimlerini andırıyor. Şekil ve konudan sonra içeriğe de bakarsak (biraz yüzeysel bir şekilde ama:) ana temalardan birinin yazarın içinde dolaştığı zaman kavramı olduğunu görebiliriz. Yukarıda belirttiğim gibi yaklaşık 50 yıllık bir periyotta bir oraya bir buraya atlayıp duran Egan, bu geçişlerde karakterleri geliştirirken öyküleri de bir şekilde birbirine bağlıyor. Bir öyküde önceden öğrendiğiniz bir bilgi, mesela birkaç bölüm sonra karşılaşabileceğiniz şeylere hazırlıyor bir şekilde sizi. Jennifer Egan zaman kavramını oldukça usta bir şekilde kullanmış bu bakımdan. Özellikle gelecekte (2020’ler galiba:) geçen son bölümlerde distopik de diyebileceğimiz bazı ufak unsurları fazla rahatsız etmeden kullanıyor. Yine teknoloji ve pop kültürün dönüşümüyle ilgiil göndermeli benim hoşuma gitti epey. Başka; başka çok şey var tabii hayat gibi, aldatılma, intihar, uyuşturucu, kleptomani, diktatörler ve rock’n roll gibi. Ben genel olarak beğendim kitabı, akıcı, kolay okunan, buna rağmen (bence) sanattan da vazgeçmeyen bir roman. Ama böyle çok öykülü/çok karakterli eserlerden hoşlanmayan, pop kültürden nefret eden, giriş/gelişme/sonuçsuz yapamayan ya da hayatın anlamını klasik edebiyatta arayan okuyuculara hitap etmeyecektir büyük ihtimalle. Yine de (bulabilirseniz) güzel bir deneyim olur bence. İyi okumalar şimdiden.