KÜÇÜK İSTAVRİTİN ÖYKÜSÜ
Küçük istavrit, yiyecek bir şey sanıp, hızla atıldı çapariye Önce müthiş bir acı duydu dudağında Gümbür gümbür oldu yüreğinde Sonra hızla çekildi yukarı Aslında hep merak etmişti denizlerin üstünü Neye benzerdi acep gökyüzü Bir yanda ölüm korkusu "Dudağı yarıklar" denir, şanslıdır onlar Hani görüp de gökyüzünü, insanı, Oltadan son anda kurtulanlar. Ne çare, balıkçının parmakları hoyratça kavradı onu Küçük istavrit anladı; yolun sonu... Koca denizlere sığmadı yüreği, Oysa şimdi yüzerken Küçücük yeşil leğende, Cansız uzanıvermiş dostlarına değiyordu,
Minik yüreği. Bir kedi yalanarak baktı gözünün içine Yavaşça karardı dünya Başı da dönüyordu Son bir kez düşündü derin maviyi, Beyaz mercanı, bir de yeşil yosunu. İşte tam o sırada eğilip aldım onu, Yürüdüm deniz kenarına; Bir öpücük kondurdum başına, İki damla gözyaşından ibaret sade bir törenle saldım, Denizin sularına. Bir an öylece bakakaldı, Sonra sevinçle dibe daldı. Tüm kederimi söküp alarak gitti, Bir kaç değerli pulunu elime, avuçlarıma bırakarak Teşekkürü de ihmal etmemişti Balıkçı ve kedi şaşkın baktılar yüzüme, "Neden yaptın bunu?" diye sorar gibiydiler Dedim, "Bir gün kendimi, Yeşil leğendeki küçük istavrit kadar çaresiz bulursam Son ana kadar hep bir umudum olsun diye".
·
12 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.