Merhaba sevgili okur, Okurlar tarafından çok sevilen Ayfer Tunç’un kalemi ile tanıştım sonunda. Aziz Bey Hadisesi sonu baştan belli olan kitaplardan. Kitaba başlarken sonunda ne olduğunu biliyorsunuz zaten. Aziz Bey, yanılgılarla hayatını mahveden bir adam. Kendi hayatını hiç ederken çevresindeki insanları da hiç etmeyi başarıyor. Okurken sık sık öfkelendiğim, aynı zamanda onun adına üzüldüğüm bir okuma deneyimi yaşadım. Durup düşündüm, bir şeyler değişebilir miydi, diye. Puanım: 8/10 Herkese keyifli okumalar olsun efenim… *Alıntılar* * Ve yine anladı ki hayat zaten tümüyle bir yanılgıymış. * Ama bilmiyordu ki vücudun ruha ihanet etmediği anlar pek azdır. Ne çok ister insan büyük kederlerin ardından ölüp gitmeyi de, başaramaz. Ruh, başına kara bir hale takarak göğe yükselmek için çırpınır ama vücut dünyalıdır; yer, içer, yaşar. * İnsan birini sevmeli hem de çok sevmeliydi. * Bu büyük yanılgıyı içinden hiç çıkaramadı. Bu yüzden mutsuz ve aksi, çoğu zaman öfkeli, kimi zaman öksüz bir çocuk kadar kırgın yaşadı… Gerçekte, Aziz Bey sevildiğini sanmak yanılgısına düşünmüştür. Hepsi budur. * Uzun süre uyumak ve uyandığında kendini İstanbul’da, henüz hayatın darbesini yememiş genç Aziz olarak bulmak istiyordu. Bütün yaşadıklarının kötü bir rüya olduğunu görmek… Ama olmadı. O katı gerçek, gerçekti. * Yine hicran ile gün bitti, güneş battı gönül. Yazık, ümit seni bir gün daha aldattı gönül… * Sevildiğimi sanmış ve yanılmış olmaktan çok utanıyordu. * Peki Aziz Bey bu dersi aldı mı? Hayır… Aziz Bey de birçokları gibi hayatla inatlaşmayı, didişmeyi tercih etti. * Dil yâresini andıracak yare bulunmaz. Dünyada gönül yaresine çare bulunmaz. * Deva bulmayacak mı kalbimdeki bu yara. Şu öileli gönlümde şimdi her şey kapkara. * Nasıl geçtiğini anlamadığı yıllar artık daha hızlı geçecek, başı hep dik ve mağrur durabilmek için, biriktirip sakladığı sıkıntılar, kederler giderek çekilmez olacaktı. * Bekleyişten çoktan vazgeçmişti. Artık hiçbir şey beklemiyor, sadece yılların verdiği bir alışkanlıkla, pencerelerinden ışık sızan evlere bakarak, böylesi evlerde yaşandığını sandığı mutlu hayatlara imreniyordu. * Bir yığın acıyı, kırıklığı, yarayı barındırmış olan o upuzun zaman nasıl da anlamadan geçmişti. Artık kendini dışarıdaki hayata o kadar da ait hissetmiyor, eskisi gibi ayak uyduramıyor, bütün o neşenin, gülüşlerin, şarkıların ayyuka çıktığı coşkulu masallar yerine, huzurlu bir sesizliği tercih ediyordu.

Aziz Bey HadisesiAyfer Tunç · Can Yayınları · 202210,5bin okunma

·

39 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Hilal