Gönderi
Ateşin yakmadığı,sadece ısıttığı bir Dünyaya
Fahrenheit 451
Kendimize yabancılaştığımız bir Dünya’dan herkese merhaba..
Bu yazımda zihninizin hatırlama konusunda ne kadar iyi olduğunu sorgulamanızı isteyeceğim.
Okuduğunuz,izlediğiniz şeyleri ne kadar uzun süre aklınızda tutabiliyorsunuz?
Bir ay,bir yıl,bir ömür?
Ne kadar?
Bazı dizileri ya da kitapları düşünün neden tüm okul hayatımız boyunca öğrendiğiniz bir Türkçe ya da matematik konusu aklımızda kalmaz da 200 sayfalık bir kitabı,2 saatlik bir filmi asla unutmayız.
Zihnimizde onları diri tutan hücrelerin kendi iradesi mi var yoksa ,onlara biz komut vermiyor muyuz?
Peki bu filmleri ya da kitapları bir daha hiç okumayacak izlemeyecek olsaydınız onları kaybetmemek için ne yapardınız?
Ben söyleyeyim mi?
Ezberlerdim ya da o kitapları filmleri izlemiş arkadaşlarımla hep onlar hakkında konuşabileceğim ortamlar yaratırdım diyorsunuzdur belki.Bunun da yasak olduğunu söylesem peki?
İşte bu ay okuduğum Fahrenheit 451 kitabındaki karakterimiz de tam böylesine bir felaketin içinde felaketin harlayıcısı olarak yer alıyor. İnsanların kitaplara asla ulaşamayacağı bir Dünya’da kitabı olan her evi yakıyor hatta gerekirse kitap sahiplerini de yakıyor ve türlü işkencelere maruz bırakıyorlar.
Kitaptaki karakterin makus talihini değiştiren özelliği ise merakı oluyor.
Bu insanların ulaşmasını,okumasını engellediğimiz kitaplarda ne var düşüncesiyle yola çıkıyor ve kendi içerisinde bir devrimi başlatıyor böylelikle daha sonrasında büyük bir dalgaya dönüşen su halkasını oluşturacak taş görevi görüyor.
Tüm kitap boyunca 21.yy sıkışıklığı,stresi,boşluğu ve Araf’ını görüyorsunuz.
İşten eve evden işe ne için hizmet ettiğini bilmeden aldığı maaşı saçmasapan, aslında ihtiyaç olmadığını bildiği ihtiyaçlarını alarak yaşayan insanlar.Çevresinin farkında olmadan yaşayan onlarca ruh,zamanın korkunçluğunu gözler önüne seriyor.
Güven konusunda ince eleyip sık dokuyan bir olarak kimsenin kimseye güvenmediği ve yardım etmediği bir hikaye ortamında bulunsam çok yalnız hissederdim.Dönüp kendi yaşamıma bakınca kahramanın yalnızlığını bizzat içimde taşıyormuşum.Birçok insanın fark etmediği detayları,duyguları görmek ne büyük bir savaşmış içimde.
Benim gibi hisseden var mı? Hala birileri için uykusu kaçan,birçok insanın hakkı ve duygusu için savaşan insanlar.
Bu arada Midred’e hala küskünüm.(Okuyanlar bana hak verirler bence,bir eşten beklediğim tavır o değildi.)
Clarisse yol gösterici kutup yıldızı olmaya devam edecek benim için,onun gibi yıldızlara bakmaya,detayları bulmaya,kimsenin görmediği ayrıntıdaki güzellikleri aramaya devam edeceğim.
Kitabı okumanızı tavsiye ediyor,ateşin yakmadığı ısıttığı bir Dünya diliyorum hepimiz için.
Sevgiyle ve bilgiyle kalın.
·
26 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.