Üç yıl önce kaleme aldığım bir yazı :)
Hemen hemen hepimiz toplum olarak neden böyle olduk!!!
Neden herkes çıkar dünyasında?
Neden herkes kendini düşünüyor?
Neden yalancı dostluklar ve arkadaşlıklar?
Neden yalancı aşklar ve sevgiler?
Ve buna benzer bir sürü soruyu ister istemez kendimize soruyoruz.
Uzun zamandır gerek sosyal medyayı gerekse kendi hayatım çerçevesinde insanları dikkatle gözlemliyorum.
Aslında tüm bunları kendimiz yaptık.
Neden mi?
90’lı yıllar öncesinde insanlar komşuluk ilişkileri içerisinde gerek dayanışma gerekse paylaşım duygusu ile zor ama samimi ve içten yıllar geçirdiler.
Yokluğun yanı sıra, çeşitlilik olmayan yıllardı o zamanlar..
Uzun uzun bu eksliklikleri dile getirebilirim.. (Zaten bir çoğunuz bunların farkındasınız)
Ama bir çoğunuz uzun uzun bu yazıyı okumayacağınızdan dolayı, kısaca sonuç aşamasını belirtmek istiyorum.
90’lı ve sonrasındaki kuşakların ebeveynleri teknolojinin sürekli gelişmesi belki de 80 ve 90 yıllar arasındaki ani geçiş ile kendi yaşayamadıkları şeyleri çocuklarının sahip olmasını istediler.
Ve bu yüzden biraz şımarık, biraz sorumluluk duygusundan uzak ve çok yüksek seviyede egoya sahip birer birey olarak yetiştiler ve hayata atıldılar.
Kendi hayatının düzeni içerisinde hep daha iyisini hep daha fazlasını hedeflediler ve bunlara sahip olmak için daha çok hırs ve daha kolay kazanılan bir hayat peşinde oldular.
Buda marka tutkusu, lüks yaşam özentisi, gösterişi beraberinde getirdi.
Yokluğu bilmediklerinden dolayı, bu hayata sahip olmayan insanların iç çekişleri veya kıskanılması belki de onları için hiçbir şey ifade etmiyordu.
Çünkü az önce de belirttiğim gibi egoları çok yüksek olduğu için önemli olan sadece benim duygusu idi.
Sonrasında onlarda birer ebeveyn oldular ve 21. Yüzyıl çocukları dünyaya geldi.
Kendi ebeveynlerinin mantığı ile aynı hataya onlarda devam etti.
Yüksek binalar, komşuluk ilişkilerinin azlığı, sürekli gelişen teknoloji bu kuşağı daha da yalnızlığa itti.
Ve tabi aman çocuğum iyi yetişsin olgusu ile o özel ders bu özel kurs ile makinalaştırıldılar adeta..
Çünkü hissetmeden yaşamaya başladılar. Sokaklarda büyümediler. Bilgisayar başında amiyane tabirle klavye delikanlısı oldular.. Tabi Televizyonlardaki şiddet dolu dizi ve filmlerin de etkisi büyük.
Kısacası gerçek sevgiyi öğrenemediler.
Hiçbiri araştırmanın ne demek olduğunu öğrenemedi. Bir şey lazım olduğunda google amcaya sormak yerine sosyal medyadan sorusunu sorup hazır cevabı bekledi. Ama aldığı cevabın doğruluğunu da sorgulamadı..
Ve akabinde 90 kuşağı sonrası artan egolar bu kuşakla birlikte tavan yaptı.
Her biri hazır cevap oldu.
Buda utanç duygusunun ve saygının yok olmasına sebep oldu.
Toplumumuzun gelmiş olduğu şu anki noktada bunlar nasıl düzelir oda kocaman bir soru işareti?
·
38 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.