Gönderi
Oyuncu/yönetmen Jennette McCurdy'nin kendi hikâyesini anlattığı bu anı türündeki kitapta yazar temelde annesiyle olan sağlıksız ilişkisini ve bu ilişkinin bütün bir hayatına nasıl nüfuz ettiğini anlatıyor. Oldukça akıcı ve sade bir dille, samimi şekilde yazılmış kitap. Çocuk oyuncular hakkında düşünmeye itti beni bu kitap, ne kadarı kendi istekleri doğrultusunda o dünyaya giriyor, ne kadarı ailelerinin sürükleyişiyle kendini bir anda o "şaşalı" evrende buluveriyor acaba?
Kitabın adından da anlaşılabileceği üzere bir noktada yazarın annesi ölüyor, aslında tüm bu istismarlar, manipülasyonlar annesinin hayatta olduğu kısımlara tekabül ediyor elbette fakat Jennette McCurdy bu kısımları yazarken tıpkı onları yaşarken olduğu gibi yaşadıklarını o kadar normalize ederek anlatıyor ki bir okuyucu olarak rahatsız hissetsem de okurken, öyle olmadığını bildiğim hâlde normal olan buymuş gibi hissettim zaman zaman, ki yazarın amacının da bu olduğunu düşünüyorum, yaşarken yaşananların korkunçluğunun çoğu zaman farkına varmayabiliyoruz. Bu sebeple annenin ölümünden öncesini okurken zorlanmadım, rahatça okudum ancak anne öldükten sonra, onun Jennete'in hayatındaki hayalet izlerine şahit oldukça ve daha da önemlisi, Jennete'te de bu konuda bir farkındalık oluştukça okuması biraz daha zorlaştı benim için. Jennete 21 yaşındayken annesi ölüyor, o ölene kadar da yeme bozukluğu ve bulimiadan muzdaripti fakat bu hastalıkların etkisini; yemek yemeyi nasıl anormalize etmiş olduğunu, her yemek yedikten sonra hissettiği derin suçluluğu ve midesine giren en ufak şeyi dahi anında nasıl kustuğunu ayrıntılı şekilde anlattığı kısımlar kitapta annesinin ölümünden sonraki dönemin anlatıldığı kısımlara denk geliyor; dolayısıyla anne hayattayken Jennete'in nasıl manipüle edildiğini, bu kusma eyleminin nasıl bir günlük rutin hâline geldiğini; sonrasında gelen farkındalığı bu minvalde değişen üslûp ile de hissedebiliyor okuyucu. Bu anlatım şeklini başarılı buldum.
Sonuç olarak; gayet düşündürücü, bilgilendirici bir deneyimdi benim için.
(Kitabın kapak tasarımı da hoşuma gitti. Annesinin Jennete'i küçüklüğünden beri sokmaya çalıştığı o şekilde, elinde annesinin külleriyle gülümseyen Jennete. )
Kitabın son birkaç sayfasından birkaç alıntı:
"Brave, kind, loyal, sweet, loving, graceful, strong, thoughtful, funny, genuine, hopeful, playful, insightful, and on and on...
Was she, trough? Was she any of those things? The words make me angry. I can't look at them any longer.
Why do we romanticize the dead? Why can't we be honest about them? Especially moms. They're the most romanticized of anyone."
"Her death left me with more questions than answers, more pain than healing, and many layers of grief - the initial grief from her passing, then the grief of accepting her abuse and exploitation of me, and finally, the grief that surfaces now when I miss her and start to cry - because I do still miss her and start to cry.
...
And I miss when she was happy. It didin't happen as often as I would've liked, it didn't happen as often as I tried to force it to happen, but when she was happy it was infectious."
·
112 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.